Deze dichtbundel gaat niet over rijm. Deze dichtbundel gaat niet over metrum. Deze dichtbundel gaat over heel veel dingen niet.

De laatste etappe van de grote ontdekkingstocht door de historische goud-, zilver- en kopermijnen van de Russische poëzie, met een rijke oogst van meer dan 125 landheren, geheimraden, marcheerders en schuinsmarcheerders, cavaleristen en vliegeniers, monarchisten, symbolisten, anarchisten, futuristen, communisten, imaginisten en heel wat andere -isten, van wie er veel te veel een ontijdige dood vonden, veelal tegen een muur, voor een vuurpeloton. Van elk van hen: een portret in beeld, een ult...

De bloemlezing omvat ongeveer 200 gedichten. Ze zijn onderverdeeld in acht thema’s: Jongejaren, Steden, Varen, Paren, Reizen, Muziek, Poëzie, De leeftijd en zo. De bundel bevat voor een deel niet eerder gepubliceerd werk. Voor het overige zijn de gedichten afkomstig uit Gedichten 1939-1998, 'Hollands Maandblad', 'Wat boven kwam', 'Toeschouw', 'Laden ledigen' en 'Schoon schip'.

Bloemlezer Erik Bindervoet kende Lehmann persoonlijk. Hij schreef een nawoord bij een verhalenbundel van Louis Leh...

Een pasgeboren baby is voor elke ouder of verzorger het liefste kind ter wereld. Voor dat liefste kind - en voor die ouders of verzorgers - is deze bundel met poëzie en slaapliedjes.

Dertien gedichten, over het avontuur van geboren worden, de kwetsbaarheid van leven en de duizend vragen van het ouderschap. Met slaapliedjes uit allerlei landen, gespeeld door leden van het Koninklijk Concertgebouworkest, te beluisteren via een QR-code.

Met bijdragen van de Rotterdamse burgemeester Ahmed Abouta...

Tomas Lieske voert in de magistrale bundel Het spettert geluk opnieuw de op straat levende verschoppelingen in Parijs ten tonele. Ze zijn door Keto Stiefcommando samengebracht in de Arc: een schip dat eerst potsierlijk is opgetuigd en dat daarna tijdens een reis door een achterbakse bemanning veranderd is in een onderzeeboot. Wanneer de Arc vastloopt in de Seine en tot op de bodem zinkt, zien de verbaasde zeeschuimers hoe de achtergebleven Parijse beschaving, van Egyptische beelden tot quinoa...

In Pizza en de Dood overziet Jan Vanriet het teruggetrokken leven in quarantaine. De stad even een oorlogsgebied, het huis een vaste burcht. Als ‘gedwongen deelnemer’ bekijkt hij het theater van het moderne leven, geen opbeurend spektakel, opeens ‘de wereld uit zijn as’. In ironische afstandelijkheid vindt hij verweer en tegelijk die bijzondere poëtische toon.

Doos ovenhapjes gekocht

plus een bundel gedichten

waarin de Dood waait

Voor zestien kleine pizza’s

betaalde ik even veel...

Deze bundel, vrucht van een verblijf in Death Valley, is een verzameling van veranderlijke landschappen en de wisselende lichamen die zich erin voortbewegen.

De gedichten zelf zijn evenzovele oefeningen in waarneming. In de ruimten tussen aanblik en uiterlijke verschijning ontstaan beelden, onderhevig aan kleuren, texturen en zintuigen. En deze beelden rijgen zich aaneen tot wat misschien wel feministische natuurgedichten kunnen worden genoemd over zaken als erotiek, bloei, geweld en kwetsuu...

Deze raadselachtig indringende gedichten, die ontroering combineren met surrealisme en verontrusting met herkenning, eisen een bijzondere plaats op in het oeuvre van de altijd verrassende Gerry van der Linden: als een muzikale en even geestige als melancholieke spiegel van de tijd waarin wij leven.

Vaak zorg ik voor vijandige liefde

raak verward in een warboel geliefden

van wie ik blijf houden

loslaten is niet mijn sterkste zijde

ook is er veel angstaanjagende ruimte

voor schmieren onder het firmament

gelukkig heb ik een bezigh...

GUIDO GEZELLE schreef enkele van

de mooiste natuurgedichten uit

de Nederlandse literatuur. De taal

in zijn gedichten is meesterlijk, de

vorm afwisselend en virtuoos. Toch

leefde hij in de 19e-eeuwse stad, plek

van industrialisering en grauwe

verstedelijking. Op vraag van het

Gezellearchief en Poëziecentrum

verkennen inleider GEERT BUELENS

en multitalent LIES VAN GASSE wat

Gezelles natuurlyriek verbindt met

onze leefwereld. Zo blijkt hij ons

ook in de 21e eeuw nog heel wat te

vertellen te heb...

In 1990 fietste Paul Demets met

zijn broer naar zee. In Diksmuide

knepen ze de remmen dicht en

bezochten ze een tentoonstelling

van de Oostendse kunstenaar LEON

SPILLIAERT (1881–1946). Voor het

eerst zag Demets andere facetten van

Spilliaerts werk dan zijn marines en

taferelen op de desolate zeedijk.

Later werd Demets vooral getroffen

door de zelfportretten. Spilliaert

probeerde er zijn angsten door te

bezweren. Dat was wat Demets ook

deed, maar dan in taal, toen de gezondheidssituatie

van ...