Niemand blijft het langst

Deze raadselachtig indringende gedichten, die ontroering combineren met surrealisme en verontrusting met herkenning, eisen een bijzondere plaats op in het oeuvre van de altijd verrassende Gerry van der Linden: als een muzikale en even geestige als melancholieke spiegel van de tijd waarin wij leven.

Vaak zorg ik voor vijandige liefde

raak verward in een warboel geliefden

van wie ik blijf houden

loslaten is niet mijn sterkste zijde

ook is er veel angstaanjagende ruimte

voor schmieren onder het firmament

gelukkig heb ik een bezigheid

die niets van doen heeft met knusse geborgenheid

of zinnig commentaar geven op een pandemie

pas als ik de wang aanraak van een pasgeborene

of de hand vasthoud van een stervende

vind ik mij de moeite waard

dichten is aan mijzelf verleende gratie.