'Huur je of heb je je huis gekocht?' en 'Kijk nou hoeveel ze vragen voor dit minuscule studio-appartement!' In zo'n beetje elk gesprek komt het ter sprake: de wooncrisis.

Huizenprijzen die in heel Nederland door het dak gaan, onbetaalbare huren voor niet meer dan een kippenhok zonder ramen of balkon. Veel mensen zijn gedwongen zich erbij neer te leggen dat ze hun droomhuis niet meer kunnen betalen. En ook niet een betrekkelijk gewoon huis eigenlijk.

Daarbij hebben honderdduizenden huishoudens...

Wie een blik op de literaire canon werpt, ziet dat de hoofdrollen aan mannen zijn toebedeeld. Als ze niet agressief zijn (Fight Club), zijn ze idealistisch (‘Titaantjes’) of geil (De Taal der Liefde). En steevast opgetekend door een man.

Zo bekeken zijn deze boeken een afspiegeling van de worsteling van de man met de man. Maar hoe moeten we ons verhouden tot deze masculiene leeslijst in tijden van #MeToo en Jordan Peterson, waarin de man is uitgegroeid tot de problematische sekse? Moeten ...

Toen haar moeder overleed, dacht Lisanne van Sadelhoff (1989) als een typisch kind van haar generatie: er is vast wel een handboek met een helder stappenplan waardoor ik rouwen snel van mijn to-do-list kan schrappen. Guess what: dat was er niet.

Wat er wel was: vrienden die zich prompt tot rouwdeskundigen ontpopten en haar liefdevol bombardeerden met wijsheden en clichés.

Soms moest ze walgen van wat ze zeiden (‘Gelukkig heb je de herinneringen nog’), of was het simpelweg te pijnlijk (â...

Wanneer Bas van Oort uitgenodigd wordt om mee te gaan op een schaatsmarathon in Siberië, zegt hij direct ja. Er is echter één probleem: hij kan niet schaatsen.

Na een spoedcursus op de Amsterdamse Jaap Eden IJsbaan vertrekt hij naar Siberië, samen met een bont reisgezelschap vol doorgewinterde schaatsers met sterke verhalen. Van Oort krijgt gaandeweg een unieke inkijk in de Nederlandse schaatscultuur. Niet die van een vol Thialf met dweilorkest, maar schaatsen zoals het voor bijna iederee...

Nu standbeelden sneuvelen en het Nederlandse koloniale verleden opnieuw tegen

het licht wordt gehouden, is het hoog tijd om ons weer te verdiepen in de koloniale

letteren. Want is die besmette canon nog het lezen waard? En is het geen tijd om

Oeroeg en De stille kracht van hun sokkel te trekken? Waarom is er amper aandacht

voor de Surinaamse en Antilliaanse literatuur? En welke boeken en schrijvers zijn er

vergeten of over het hoofd gezien?

Namens De Groene Amsterdammer stelde Rasit Elibol De...

Je zei, schrijf me een brief als ik er niet meer ben. En omdat ik je ken, of heet dat nu dan kende, weet ik dat je toen bedoelde: pak je pen, ga niet verdrinken in verblindende tranen, verstop je niet onder dat dekbed - dat ding dat jij in jouw allerlaatste dagen, of weken veel te zwaar en pijnlijk vond over jouw tere te tengere lijf.

In 2022 overleed Ivan Wolffers, arts, schrijver, en de grote liefde van Marion Bloem aan prostaatkanker. Wat hen van meet af aan bond was reizen en schrijven. I...

Zonder zichtbare aanleg voor reizen gaan Frank Heinen en zijn vriendin (om onverklaarbare redenen ook wel dr. Pompsky genoemd) op pad: naar Italië, Noord-Frankrijk, naar China. Aangewezen op elkaar, in het schemergebied tussen afzien en vakantie, worstelend met tandwielen, menukaarten en onwillige pensionhouders, zijn ze op weg naar nergens.

Reizen is onzin gaat over de wens samen iets mee te maken en over het probleem dat er bij ieder uitzicht altijd iemand voor gaat staan – meestal jijzelf.

‘Ik lees Frank Heinen altijd; hij is een van de beste schrijvers die we hebben, waar hij ook over schrijft. Hier zijn dat de reisavonturen van een stel met een talent om in treurige hotels terecht te komen. Heerlijk boek!’ – Tim Krab...

Zou het er dit keer echt van komen, die linkse samenwerking waar al een halve eeuw over gefluisterd wordt? Toen journalist Coen van de Ven in 2021 voor De Groene Amsterdammer in Den Haag werd gestationeerd, kreeg hij het vermoeden dat er iets historisch ophanden was:  de fusie van GroenLinks en de PvdA.

Hij won al snel het vertrouwen van de sleutelfiguren. Van Frans Timmermans en Jesse Klaver tot Gerdi Verbeet en Marjolein Moorman – hij sprak met alle prominenten, zelfs als die niet meer m...

‘Natuurlijk ben ik een mens,' schrijft Chimamanda Ngozi in 'We moeten allemaal feminist zijn', ‘maar in deze wereld overkomen mij bepaalde dingen omdat ik een vrouw ben.’

Vorig jaar ontbrandde de #MeToo-beweging en wakkerde een revolutionair vuur aan dat waarschijnlijk niet meer geblust gaat worden. Dankzij decennialange feministische massage kan geweld tegen vrouwen niet langer worden afgedaan als een reeks persoonlijke inciden...