Waar in het proza van Laura Broekhuysen de taal centraal staat, wordt er in al haar gedichten gezocht naar een verhaal. Verbindingen tussen personages, tussen generaties, tussen een werkelijke en een fictieve ik, tussen IJslandse sagen en dagelijks leven, tussen moeder en vrouw, herinnering en voorstelling, inzage en inzicht, boom en rizoom. Toch blijft de verhaallijn onbenaderbaar, manifesteert die zich als iets wat per definitie niet toe te eigenen is. Hoe capabel ook, de plot zal je ontgli...

Dit is slechts het eerste stadium. Zaaier en zaad inwisselbaar:

wij zijn prachtig maar gevoelig en gewend aan de wildernisdus voeg vooral geen kunstmest toe en geef ons niet te veel watermaar bedek ons met een dun laagje fijne grond en houd ons klam. Amen.

We zijn altijd ergens en eigenlijk nooit alleen, of we dat nu willen of niet. Maar wat als de aarde waarop we staan ineens als een modderstroom onder onze voeten wegspoelt of ons als los zand door de vingers glipt? Hoe herpakken we ons dan en...

‘De gedichten van Tomas Lieske zijn uniek. Ze zijn wonderlijk bizar, eigenzinnig, geestig’ (De Gids). Van De ijsgeneraals, zijn eerste dichtbundel, tot zijn recentste, Het spettert geluk, wordt Lieskes poëzie hoog gewaardeerd. Hij ontving de VSB Poëzieprijs voor Hoe je geliefde te herkennen.

Brandende kevers is een keuze uit eigen werk: 154 gedichten waarin de taal fonkelt en vlamt.

Het strand is leeg. De musici zijn met de loopjes

van kanoeten de golven nagerend. Het flitsend geluid

van ...

dagtekening van liefdesvormen is een autobiografie in gedichten, verhaspelde chronologie tussen mannelijk en vrouwelijk, voelen en denken, in het licht van affectie en liefde. Voor de geliefde natuurlijk. Voor vrienden en onbekenden. Voor de natuur en, in mindere mate, de stad. Bij nacht, dag. Een neuraal netwerk van ervaringen en herinneringen in wording. Een ode aan verandering, aan reizen, leven. Met gedichten als dagtekeningen, vormen van verschijnen en verdwijnen, van geboren worden. Roz...

als ik verbraste waar jij nu zonder zit, ontliep wie jij nu in je leven mistals ik ijverig opbouwde wat jou al je kracht kost te ontmantelen:het spijt me van de hoge inzet, het lage rendement, het failliet.

bij het verbranden van mijn geloofsbrieven, onthoud alsjeblieft:als ik de aanjager was van je ongeluk, dan ook de vonk van je levenslust.

In de nieuwe bundel van Bernard Wesseling wordt een voorlopige balans opgemaakt: een weerspiegeling van wat hij denkt te hebben begrepen van deze wereld t...

Kijken met andermans ogen, de elfde dichtbundel van Ad Zuiderent, begint op de plaats waar ook zijn Geheugen voor landschap (1979) begon. In ruim veertig jaar is die plaats bijna onherkenbaar veranderd. De volgende gedichten gaan nog verder terug in de tijd, tot aan de soms maar halfbegrepen taalflarden uit zijn jeugd – een liedje, een reclameslogan, een dialect – waaruit de dichter kon ontstaan. Meestal monter en haast terloops bouwt hij de spanning op tussen wat ooit is geweest en het n...

Wormschelpen, waterlopers, zee, golven en meeuwen: het zijn ingrediënten die in het werk van Wim Hofman altijd weer terugkeren. Maar in deze bundel vat hij ook heel andere zaken aan. Eenzaamheid. Twijfel. Liefde.

Niet dat zijn gedichten er minder concreet van worden. Bij Hofman is ook de liefde iets dat je gewoon aan kunt kijken: plotsklaps staat ze daar. En wat doet u dan?

U legt uw mes neer,

U laat het mes het mes.

U laat uw jas, uw hoed vallen,

U laat de jas de jas, de hoed de hoed.

[...]

hoewel alle boeken over jou gaan kun je er helaas niets aan verdienen

er is een constructie waarbij de geldstromen via eendagsmachines

over verschillende sluizen worden verdeeld, je zult je erin moeten verdiepen

zoals in alles waar je uiteindelijk geen recht op hebt

[...]

In haar nieuwe dichtbundel Bewijs van bewaring onderzoekt Iduna Paalman de verhalen van mensen die lang over het hoofd werden gezien, die ver van het grote toneel leefden, die geen plek hadden in geschiedenisles, fotoa...

Tafels zijn uitgelezen plaatsen van samenkomst, maar laten ook de lege plekken zien van wie gemist wordt. Van overledenen of van wie op een andere manier vertrokken is, voor wie zijn tafel een schuilplaats was en heeft moeten vluchten. Aan tafels is één ononderbroken gedicht over het ouder zijn in de jongste jaren, geïllustreerd met stoelen die als vluchtelingen een nieuw thuis zoeken. In taal en beeld, met mededogen en humor, toont Joke van Leeuwen ons de sporen van mensen in dingen.

dat ...

je zult een beginner zijn tot aan

het einde, passeert wie gearriveerd

lijken, gesetteld geboren, zwaait in

het voorbijgaan: dag, zit het daar fijn?

– je buigt voor wie doodgingen (armen

en benen en monden en ogen, ze

hadden bij leven zo prachtig bewogen)

Van het allerprilste begin tot het einde: in één allesomvattend, stuwend episch gedicht wordt een heel leven gegrepen. In meer dan tachtig strofen van elk tien regels koppelt Joke van Leeuwen persoonlijke herinneringen en gemoedstoestande...