In Het zou zomaar eens kunnen! 120 Dagen Mami vertelt, Amma Sewa het ontroerende verhaal van een 55-jarige vrouw, Valerie, die na een verkeerde beslissing terechtkomt in een vrouwengevangenis.

Achter de muren leert ze opnieuw ademen, voelen en vertrouwen — samen met andere vrouwen die, net als zij, proberen te overleven zonder hun menselijkheid te verliezen.

Met scherpe observaties, poëtische fragmenten en onvergetelijke personages – waaronder de tedere Lee, de stille Rosa en de 84-jarig...

Citaat uit een recensie van Eline van der Boog:

'Onze wereld is niet altijd een fijne plek, maar in het vrij associëren ligt een kracht verscholen om de realiteit behapbaar en wellicht zelfs dragelijk te maken. Beleving of creëren van poëzie spelen een sleutelrol in het 'onthaasten'. Je hart openen voor een engel op je schouder. Dat kan immers ook in het hart van de stad, middenin de drukte van je leven. Maar wat als je engel een duivel blijkt te zijn? Neem je dan het heft in eigen handen?'

Geosmine wordt wel de geur van opengaande aarde genoemd. Het is de geur van lente, een nieuw begin, geluk. Vrijwel iedereen wordt er blij van.

Maar een zure oplossing kan geosmine afbreken, zodat het geurloze argosmine overblijft.

Hoe ziet jouw stukje aarde eruit? Hoe zit het met jouw geosmine? Of argosmine? Welke invloed heb jij op de mensen om je heen en op de aarde? Vanuit welk perspectief bekijk jij de wereld?

Deze bundel bevat gedichten van een geurende aarde en geeft woorden aan angst, ...

In 'Mondruimtes & matroesjka’s' biedt Ton Naaijkens een eigen, actuele blik op de hedendaagse Duitstalige poëzie – niet door erover te vertellen maar door haar via vertaling te tonen. Het gaat om nieuw of recent werk van 34 dichters, achttien vrouwen en zestien mannen, verzameld uit evenzovele bundels die bepalend waren voor hun stem – en voor de poëzie zelf, ook internationaal.

Hun werk wordt niet via een zogenaamd representatieve selectie voorgesteld, maar met een substantieel onde...

Als er ergens een sluitingstijd is, dan is er sprake van een deur.

En tegelijkertijd is die deur een ruimer begrip, een mooie metafoor; vaker gebruikt, maar niet alledaags.

Het leven bestaat - het is niet anders - uit zowel het openen van deuren als het sluiten ervan, letterlijk en figuurlijk. En er is altijd een buitenkant en een binnenkant.

Steven van Campen heeft in zijn laatste poëziebundel dankbaar gebruik gemaakt van de metafoor van de deur. Daarin is hij mede geïnspireerd door zijn v...