In het boek "Kul. Korte verhalen met een boodschap', zijn achtentachtig korte verhalen gebundeld. De verhalen zijn geconstrueerde inleidingen naar nog onbeantwoorde vragen. Vragen waarvan we het antwoord nog niet weten. Een voorbeeld van zo'n verhaal is "De laatste baby.' Wat zou er kunnen gebeuren als de kwaliteit van ons zaad achteruit blijft gaan? Het verhaal "De eerste farao' daarentegen gaat over de vraag naar het ontstaan van diversiteit. Een ander voorbeeld is "Okselzweet'. In dit verh...

De dagboeken en brieven van de Joodse Etty Hillesum werden aanvankelijk geschreven midden in bezet Amsterdam. Zittend voor het raam van haar kamer aan het Museumplein schreef zij een indrukwekkend, bezield en universeel werk. Met haar intelligente en sensitieve geest ontworstelde zij zich aan de machten die uit waren op de ondergang van haar en haar Joodse medemensen. Zij wist zich in haar schrijven als het ware te verheffen boven de terreur die zich overal om haar heen voltrok.

Wanneer Etty ...

‘Wat vindt René er eigenlijk van?’ werd mij herhaaldelijk gevraagd na het publiceren van Roos’ perikelen. En dan antwoord ik zoals het was, dat het boek er alleen kon komen omdat René mij stimuleerde om het te maken. Daarom ben ik blij, en dankbaar dat hij voor dit boek het voorwoord wilde schrijven, op mijn verzoek.

Ik heb lange tijd gedacht dat ik niet op dezelfde manier een vervolg op Roos’ perikelen kon maken en uiteindelijk heb ik dat toch gedaan. Weer het dagboek, geen zelfhul...

Transgenders.

Het lijkt wel een opkomend fenomeen in onze samenleving.

Reeds verscheidene boeken werden geschreven over de innerlijke strijd die menig transgender voert. Ook de transitie zelf wordt daarbij uitgebreid beschreven. Vaak uitdraaiend op een heel mooi einde, waaruit vaak geconstateerd wordt dat men veel gelukkiger is dan voorheen.

Dat men eindelijk in het juiste lichaam zit, het plaatje eindelijk klopt, de puzzelstukjes op zijn plaats vallen en de transitie rond is.

Ook Vincent...

Ik vertel je het verhaal van mijn leven (Een), maar dat vloeit al snel over in mijn meer positievere beleving van het ongeleefde leven dat ik voor mezelf heb bedacht (2).

Een In de bloei van haar leven had Franceska (60 jaar), naast de opvoeding van haar twee geweldige kinderen, eigenlijk alleen maar op de bank voor de tv gehangen, omdat ze troost vond in de getoonde series en films. De laatste zeven jaar had ze het erg moeilijk met zichzelf, haar zieke ouders en haar zieke partner, waardoo...

Sinds een paar jaar schrijft ondergetekende korte stukjes op de website jaapvanderwaal.nl. De meeste daarvan spelen zich af in vroeger tijden, toen de welvaart ons dorpje papendrecht nog niet had bereikt en een dubbeltje zakgeld nog een goudmijn leek, maar tussendoor ook verhaaltjes die ontsproten zijn aan mijn soms humoristische fantasie.

Deze verhaaltjes zijn in diverse landen gelezen, bijna negenduizend keer, waaronder China, USA, Canada, Duitsland, België, Spanje, Portugal, Thailand, Zw...

Mira werd op haar 52ste weduwe na een gelukkig huwelijk van 32 jaar.

Omdat zij zich thuis niet genoeg kon uiten zat ze na een jaar met een dichte keel

vol emoties op de bank.

Uitgeput om iedereen er maar van te overtuigen dat het goed met haar ging en,

de mensen die dicht bij haar stonden op de been te houden.

Vele voorspelde haar dat zij in een diepe kuil zou vallen na het overlijden van haar grote liefde.

Zij besloot een weekje naar een rustig plaatsje te reizen in Griekenland.

En daar op dat bankje, bij het kleine witte kerkje aan de blauwe ze...

It is a truth rarely acknowledged that a middle-aged English man, disinterested and diminished by life on the small island, could do worse than run away and marry an Amsterdam drag queen. There is, of course, much more to the story.

A memoir of kept promises, marriage, identity, thwarted ambition, euthanasia, grief and always show tunes in the face of adversity.

‘A memoir to die for.’

Dorothy DeMoore

'Man, ik spring nog liever in de Prinsengracht!' zei mijn oma Clemence van Veggelen, de moeder van mijn moeder, in 1916, toen mijn opa Gerard Verbeek, de vader van mijn vader, haar een aanzoek deed. Ze waren beiden in dat jaar hun echtgenoot verloren. Haar botte afwijzing wordt begrijpelijk als je de foto's van de heren vergelijkt. Mijn oma had een mooie man gehad. Maar oordeelt u zelf. Dat ik er toch ben gekomen, dank ik aan Lies, de dochter van Clemence, en Henk, de zoon van Gerard. Zij ver...

In de boedel van haar overleden moeder vond Barbara de Vos een klein groen agendaatje, de laatste agenda van haar opa Arie. Bladerend in het op het eerste gezicht onbeduidende boekje werd ze verrast door een schat aan namen en feiten, die een stroom aan herinneringen in gang zette. Ruim een halve eeuw na dato was het hoog tijd deze aan de vergetelheid te ontrukken.

Aan de hand van de notities in het keurige handschrift van haar opa laat de auteur aspecten van het leven in Rotterdam voor, tijd...