Laten we er geen doekjes om winden: alles is het begin van een afscheid. Eerste auto's gaan kapot en nemen herinneringen mee. Mensen gaan zomaar dood. Je beste vriend verhuist naar Amerika. Dromen blijken illusies. Huizen worden te klein, leugens te groot. Je verliest jezelf in gedoe in je kop. Jaren komen niet meer terug. Keuzes sluiten paden uit. En ineens is het bekende weg.

'Het bekende weg' van Merel Morre is een dichtbundel over afscheid. Over verlies, in het klein en in het groot. Over...

'Je schrikt op,

alsof iets in je binnenste afgaat-

het wekt je, zet je rechtop

door een mini-oerknal

onder je borstbeen. (..)'

Dichters zijn ook maar mensen, die ook minnaars, slaven en slachtoffers zijn van de liefde. Met woorden wordt geprobeerd om vooral het laatste lot te ontlopen, of op zijn minst om te toveren tot poëzie. Poëzie die recht doen aan de onrechtvaardige kant van de liefde. Wat mooi is, moet pijn lijden. De liefdesrelatie in deze poëziebundel gaat al snel bergafwaarts doo...

De wereld kwam niet eerder zo hard binnen in de gedichten van Remco Campert.

Ik zag een jongetje zitten

verwezen op een stoeltje

bedekt met bloed

en asgrauw puinstof

onder een huis weggehaald

met bommen bestookt

door Assads moordenaarstroep

dit gedicht helpt hem niet

maar het is genoteerd

Gevoelig voor de tijdgeest raapt Remco Campert de scherven van de wereld op en smelt ze om tot taal. Hij neemt de poëzie mee naar buiten, waar hij met ‘regels dikbuikig van woorden de oude foxtrot’ dans...

Wat doe je met de woorden van je voorouders als je breekt met hun gebruiken en tradities, en met hun god? Kun je daar wel mee breken, als die woorden in je om blijven gaan? Of is traditie misschien precies waar je - zelfs als je zou willen - niet mee kunt breken? Omdat je dan zou moeten breken wie je bent.

Het woedeboek gaat over geloof en ongeloof, wrok en hoop. Hier legt een zelfverzekerde stem genadeloos zijn onvermogen bloot.

Er zijn maar weinig dichters voor wie leven, werkelijkheid en taal zo'n naadloos continuüm vormen als Michaël Slory. Al wat de in 1935 in het Surinaamse district Coronie geboren dichter meemaakt, ziet, voelt, ruikt, leest of bedenkt zet zich om in poëtische taal. Het heeft geen zin een opsomming te geven van wat Slory kan inspireren: het kan alles zijn, van een palmboom tot een vuilniston. En elk nieuw gedicht is een geboortemoment, een aftasten van wat de vorm wil prijsgeven. Dat kan in e...

Onze identiteit wordt bepaald in relatie tot onze omgeving: onze ouders, onze geliefde, onze kinderen, onze samenleving. Toch hopen we steeds de authentieke kern in onszelf te vinden.

In De klaverknoop gaat Paul Demets op zoek naar de mens, en in het bijzonder naar de verknooptheid van het ik. Het resultaat is een onrustbarende, maar ook troostrijke bundel met verzen die onder de huid kruipen.

Ik loog dat ik vloog en zocht mijn ander in de spiegel. Je leerde mij

lichtheid het belang van weini...

De moderne poëzie begint met Guido Gezelle. In zijn onvermoeibare streven de glorie van de schepping uit te zingen, liet de Brugse priester-dichter het Nederlands klinken als nooit tevoren. Met zijn klanken vormexperimenten, waarmee hij de vogels kon laten kwinkeleren, de wind kon laten bulderen en de kou kon laten snerpen, was Gezelle de ontwikkeling van de poëzie vaak decennia vooruit. Behalve een moderne dichter was Gezelle ook een onstuimige politieke denker en een standvastige traditio...

Astrid Lampe ging op reis en ze nam mee: een mummieslaapzak, het Arabisch schrift, ontbijtvouchers, een geitenpad, drakensnot, Berbergefluister, levende have, oude godsdiensten, rivaliserende stadstaten, de Balkanroute, een nomadenbestaan – en poëzie, woorden in het ritme van de golven die stukslaan op het land van belofte. ‘Minaretten in V-vlucht / flarden Koran / op de eerste pyjamaloze nacht in dit / land van zand’.