Ik zou kunnen zeggen

De wereld kwam niet eerder zo hard binnen in de gedichten van Remco Campert.

Ik zag een jongetje zitten

verwezen op een stoeltje

bedekt met bloed

en asgrauw puinstof

onder een huis weggehaald

met bommen bestookt

door Assads moordenaarstroep

dit gedicht helpt hem niet

maar het is genoteerd

Gevoelig voor de tijdgeest raapt Remco Campert de scherven van de wereld op en smelt ze om tot taal. Hij neemt de poëzie mee naar buiten, waar hij met ‘regels dikbuikig van woorden de oude foxtrot’ danst. Met een open blik bevraagt hij de poëzie, daagt haar uit, onderzoekt haar onbeholpenheid. Zo vernieuwt hij zichzelf. Zijn bevlogen gedichten roepen om vrijheid: ‘open die kooi voor het laatst en voorgoed’.

en nu jij die binnenkomt

ik open als een bloem

een oester een deur

word van ik tot wij