De essays in Razende stiltes vormen een waaier van uiteenlopende culturele, sociale en politieke kwesties, nu eens opschuivend van stil naar roerig, dan weer in een toon die onder de hoofdtoon meeklinkt. De elf opgenomen essays zijn ondergebracht in drie afdelingen: Taal van de stilte, Transities en De stiltes van geweld. Beginnend bij kunst en architectuur, zoals beleefd in Japan maar niet alleen daar, beweegt het schouwspel dat ons geboden wordt zich naar groepen vluchtelingen die zich tuss...

In Och, eeuwig is zo lang blaast Jos Joosten, hoogleraar Nederlandse letterkunde in Nijmegen, oude teksten nieuw leven in.

Zijn invalshoek is daarbij steeds verrassend: het kan een

zestiende-eeuws kruisbeeld in een kerk in Nijmegen zijn of

een bruggetje in het Achterhoekse Almen. De vraag komt aan bod of Sara Burgerhart ann0 1782 met #metoo te maken

had. Antwoord: ja! En vond Vondel iets van de slavenhandel

van Johan Maurits, bouwer van het Mauritshuis? Nee…

Zo bekijken we, onder andere, e...

Leen Huet maakte kennis met de geschiedenis dankzij de geïllustreerde tijdlijn aan de klaswand op de lagere school. Maar al lezend en onderzoekend leerde ze het verleden anders te benaderen: met waardering, soms zelfs verrukking over het onverwachte detail of de heldere stem van een individu uit het verleden. Dat onverwachte detail en die heldere stem uit het verleden bevrijden ons vaak van de druk van de dag en de hysterie van het heden.

Clio, de muze van de geschiedenis, danst o...

In de publicaties uit Mandarijnen op zwavelzuur bestudeerde Hermans naar eigen zeggen ‘mislukkelingen’ die ‘met elkaar de mislukking van de Nederlandse literatuur uitmaken’. Hij zette daarmee de ‘mandarijnen’, schrijvers die ook critici, juryleden en redacteuren van literaire tijdschriften waren, op zuur. De stukken veroorzaakten heftige reacties. ‘Heeft een schrijver het recht een gruwelkamer in te richten voor zijn medemensen?’

vroeg een recensent zich af. Hermans zelf vond ...

Nooit zou ze de stad verlaten, dacht Annejet van der Zijl toen ze nog in hartje Amsterdam woonde. Toch is het glooiende duinlandschap rond Bergen al sinds een aantal jaar de plek waar ze ronddwaalt met haar hond Toby en altijd weer, zoals ze schrijft ‘het tegenovergestelde van heimwee’ voelt.

Het sneeuwklokjesbos is een ode aan de schoonheid van de duinen, de helende kracht van wandelen en het hebben van een hond. Maar het is ook een kleine streekgeschiedenis aan de hand van de levensver...

De problemen van bomen in de stad, de kansen voor bomen in het bos, hoe hoog en hoe dik en hoe oud bomen wel niet kunnen worden, hoe ze inspelen op de wisseling der seizoenen, de uitbundige bloei van zoete kers in de Limburgse heuvels, het harde bestaan van eikjes aan de Zeeuwse kust, wat mensen kunnen hebben met bomen (of hout) en wat bomen op hun beurt kunnen hebben met paddestoelen (of mos), wat beuken nou eigenlijk anders doen dan eiken, hoe pienter bomen reageren op uitwendige prikkels (...

'Echt, het woord "islamofobie" is slecht gekozen als daarmee de haat wordt bedoeld die bepaalde idioten tegen moslims koesteren. En het is niet alleen slecht gekozen, het is ook gevaarlijk. [...] De strijd tegen racisme richt zich tegen alle vormen van racisme, maar waartegen is de strijd tegen islamofobie gericht? Tegen de kritiek op een godsdienst of tegen de afschuw van zijn beoefenaars, omdat ze van buitenlandse afkomst zijn?'Charb, vanaf 1992 een van de pijlers van Charlie Hebdo en een f...

John Bergers essay Waarom naar dieren kijken is dé mijlpaal en een van de meest geciteerde bronnen als het om onze verhouding met dieren gaat. Wie het essay leest, zal dat onmiddellijk begrijpen. Berger schetst op indrukwekkende manier onze verhouding met dieren door de eeuwen heen. Van de eerste grottekeningen waarin dieren werden afgebeeld tot de gekooide beesten in een dierentuin. Het illustreert een snel veranderende verhouding tussen mens en dier, van respect tot geweld en macht.

Wa...

Als geen ander brengt Peter van Straaten in Er kan wel wat zout uit op smakelijke wijze de culinaire escapades van onze vaderlandse hobbykoks en keukenprinsessen in beeld.Er kan wel wat zout uit verschijnt als vijfde deel in de succesvolle serie themaboeken van Peter van Straaten met bekende titels als Roken Neuken Drinken, Zo zijn we niet getrouwd, Hoe was je dag schat? en Weet mama hiervan?

Ook ik ben stukgewaaid is een collectie van notities

over aanhoudende rouw. Tien jaar na het verlies van

haar moeder stelt Emma van Meyeren vast dat rouw niet

verwerkt kan worden. In plaats van het verwerken van

verlies te positioneren als het ultieme doel, onderzoekt zij

de mogelijkheden voor een blijvend ambivalente houding

tegenover haar verlies.

In drie essays bespreekt zij de rol van nostalgie en

melancholie in het rouwproces, en doet ze suggesties

voor nieuwe omgangsvormen met rouw aan ...