Alle mensen die ik ooit de weg heb gevraagd.

Alle mensen die mij ooit de weg hebben gevraagd.

Het zijn maar een paar regels uit Fijn dat u luistert en toch herken je K. Schippers meteen.

In deze nieuwe bundel luister je naar een Franse hoorn in de nevel, speel je verstoppertje met voorbijgangers en draag je de sluiers van het cijfer negen.

'Hier, in gewone woorden, is de authentieke verwondering intact gebleven,' schreef de Standaard der Letteren over Een leeuwerik boven een weiland, waarin S...

Zinnen, woorden, letters, letters, woorden, zinnen: zonder ophouden halen we wat we net nog vol overtuiging uitspraken uit elkaar om direct daarop weer een nieuw talig bouwwerkje in elkaar te zetten. Even dachten we onszelf volledig te hebben uitgedrukt, maar nog voordat de klank van onze stem is verstomd, dringt al tot ons door dat de taal de tijd slechts kortstondig kan dichten. Precies daarom doet Henk van der Waal in De letterkast van het onvoltooide steeds opnieuw pogingen om heel te mak...

‘Ontkomen. Wees daaraan trouw,’ zo zegt de grootvader in het lange gedicht ‘De val’ tegen zijn kleinzoon. Het gedicht verhaalt over het leven van de socialistische grootvader, maar vooral over hoe overtuigingen en ideeën altijd verbonden zijn met het kwetsbare lichaam waarin ze opkomen. ‘Om honing gaat het niet. / Het gaat om overleven.’ In deze bundel wordt uit alle macht gepoogd om te ontkomen aan het verlies, dat desalniettemin onvermijdelijk en alomtegenwoordig is. Zelfs de l...

Hoe betrap je het heden op zichzelf? Is het een freak, een gramarijn, de derde ruimte, a natural blonde? Wat is tijd voor de mens in zijn kleine eeuwigheid? Hoe definiëren we de wereld, met welke taal brengen we orde aan in welke chaos? Of zoals het heden de mens toebijt: ‘Jullie overspelen me graag, kwijlen bij mijn naam, maar als je lijdt / omdat je me niet vat, lijd jezelf maar kapot, medelijden is iets wat het verleden / uitspeelt en voor de toekomst heb ik geen geduld // Ik ben het st...

Onvermoeibaar, en als het moet ‘door alle honderd harten wit te kalken’, baant Henk van der Waal zich in de tien meanderende gedichten van deze bundel – zijn het klaagzangen, zijn het liefdesliederen? – een weg naar licht. Hoe je dat licht moet karakteriseren? ‘Je kunt dat zijn noemen, of geluk, of doordesemde aanwezigheid / het is in ieder geval iets wat van buiten komt, maar / gek genoeg diep van binnen in je brandt / iets wat je gekregen hebt / iets wat je te zijn hebt / iets wat...

Toon Tellegen stelt in deze bundel persoonlijke gedichten de afstand tot de ander centraal. Soms is die afstand letterlijk onoverbrugbaar, zoals bij overleden dierbaren: ‘waarom wil mijn moeder nog altijd iets van mij weten? / het is winter, ze staat voor het raam, tussen de vitrages, / ik kijk haar aan, glas tussen ons en schaamte’. Maar ook bij ontmoetingen in het dagelijks leven lijken hij en de anderen van elkaar verwijderd en onbereikbaar, zoals in de prachtige reeks ‘Twee vrouwenâ...

Na hun succesvolle samenwerking in William Shakespeares Venus en Adonis besloten Hafid Bouazza en Marlene Dumas de handen opnieuw ineen te slaan. Ditmaal vertaalde Bouazza de prozagedichten die Charles Baudelaire (1821-1867) verzamelde in Le Spleen de Paris, en Dumas maakte er schilderijen bij, waarbij ze zich liet inspireren door de sfeer van Baudelaires tekst en de specifieke klankkleur van Bouazza’s vertaling.

Charles Baudelaire wordt beschouwd als de dichter van het spleen, een zwaarmoe...

Hoe vind je houvast in een wereld waar alles caleidoscopisch beweegt? Waar huishoudelijke voorwerpen, land- en stadschappen, dieren en geluiden hun eigen gang blijven gaan? Door goed te kijken. Dat doet Bernke Klein Zandvoort. Soms dromen haar zinnen zich weg van wat concreet is, maar steeds keren ze weer terug naar straten, pleinen, en alle sporen die mensen daarin hebben achtergelaten. Ze houdt beelden en gedachten in de lucht tot er onvermijdelijk iets valt of ze wat morst.

Anne Provoosts generatie is misschien de laatste die nog kan terugkijken op een tijd waarin het stijgende water een hypothese was. In die storm is de geliefde een eiland. Het geruststellende van samen ouder worden is een troost, want ‘er is tussen ons iets enorms aan de gang’. Dit is poëzie over wat naar de keel grijpt en wat je staande houdt.

Maar we streven!

We zullen elkaar alles vergeven

behalve dat de ander de eerste is

die voor de laatste keer ademt