De letterkast van het onvoltooide

Zinnen, woorden, letters, letters, woorden, zinnen: zonder ophouden halen we wat we net nog vol overtuiging uitspraken uit elkaar om direct daarop weer een nieuw talig bouwwerkje in elkaar te zetten. Even dachten we onszelf volledig te hebben uitgedrukt, maar nog voordat de klank van onze stem is verstomd, dringt al tot ons door dat de taal de tijd slechts kortstondig kan dichten. Precies daarom doet Henk van der Waal in De letterkast van het onvoltooide steeds opnieuw pogingen om heel te maken wat stuk is en te bezweren wat zich niet laat temmen.

sst

ga liggen

laat je wegglijden

in de leemte van je kentering

besmeur je beletsel met bloed

zet de ruisonderdrukking aan

hak met de knokkels van

je hand een wak uit

in je beproeving