In 431 v.Chr. hield Pericles, de beroemdste staatsman van Athene, een vurige rede tijdens een plechtigheid ter ere van gesneuvelde soldaten in de oorlog tegen aartsvijand Sparta. Zijn bevlogen woorden zijn vooral een lofzang op de democratie zelf, op het geloof in vrijheid en gelijkheid van de Atheense burgers en de noodzaak van gemeenschapszin. Juist daarin, stelt Pericles, was Athene een lichtend voorbeeld voor de wereld.

Pericles’ grafrede werd opgetekend door de Griekse geschiedschrijver...

Drie levens tijdens oorlog, liefde en opstand

In De boekhandelaar van Kaboel bestudeerde Seierstad het Afghaanse leven voor en na de val van het talibanregime in 2001. Nu, twintig jaar later, zijn de taliban weer aan de macht en keert Seierstad terug met Het land van vele waarheden, een boek dat ons helpt het verleden, het heden en de toekomst van Afghanistan te begrijpen.

‘Zolang we de Afghaanse familie niet begrijpen, kunnen we Afghanistan niet begrijpen.’ Åsne Seierstad

In 1823 vertrok een jonge Duitse arts naar Deshima, de Hollandse handelspost in het toen verder nog volledig van de buitenwereld afgesloten Japan. Zeven jaar later werd hij verbannen uit het land van de Shoguns en daarmee uit de levens van zijn grote liefdes, de concubine Sonogi en hun gezamenlijke dochter Oine. Decennialang deden vader en dochter er alles aan om elkaar weer terug te zien. Franz von Siebold vestigde, nog altijd hopend om terug te kunnen, zijn naam als 's wereld grootste Japan...

Op 21 december 1988 ontplofte een bom in een Boeing 747 boven het Schotse dorp Lockerbie. Een van de slachtoffers was de Zweedse VN-diplomaat Bernt Carlsson, die op weg was naar New York voor de ondertekening van het verdrag dat Namibië onafhankelijkheid zou geven. Aanvankelijk viel de verdenking op Palestijnse terroristen, maar uiteindelijk werd een Libiër veroordeeld voor de misdaad - een veroordeling die in de loop der jaren steeds meer in twijfel is getrokken. Maar als Libië niet achte...

In haar indrukwekkende 4-meilezing uit 2021 schrijft Roxane van Iperen over onze collectieve herdenking en het gevaar om in een oppervlakkig verhaal te blijven steken. Als je echt stil wil staan bij oorlogsleed, zonder valse nostalgie, moet je het complete verhaal willen kennen.

Van Iperen laat zien dat oorlog niet onbeschrijflijk of onvoorstelbaar is. Zo ook in haar reconstructie van de nachtelijke ontruiming van de joods-psychiatrische inrichting Het Apeldoornsche Bosch in 1943. Decennialan...

Wat hebben prins Bernhard, de ceo van Heineken en de minister van Financiën met elkaar gemeen? Ze ontmoeten elkaar in informele genootschappen met namen als De Pijp en De Tafelronde. Daar komt de economische, politieke en culturele elite van Nederland bijeen om te netwerken en om ‘onder gelijken’ te zijn. Alleen op uitnodiging mogen leden aanschuiven bij de etentjes. ‘Onschuldig,’ zeggen ze zelf, maar hoever reikt de invloed van deze maandelijkse onderonsjes?

Onder ons vertelt het v...

Hoe ver ga je als moeder om je kind niet te verliezen?

Roofmoeder van Anna Backerra is het aangrijpende verhaal over de strijd van een

moeder die door de ontspoorde relatie met haar moeder, en een incompetente

jeugdzorgverlener, de voogdij over haar kind verliest. Ze geeft niet op, maar als ze

probeert om meer contact met hem te krijgen, stuit ze op stilte, achterdocht en

afwijzing.

In een emotioneel geladen innerlijke monoloog worden thema's als moederliefde,

schuld, waarheid en verzoeni...

De wereld wordt almaar grimmiger en onherbergzamer. Onder het mom van zelfzorg kiezen steeds meer mensen ervoor om helemaal geen nieuws meer te volgen. Maar wat als we juist het omgekeerde doen, en de pijn echt dichtbij laten komen? Kunnen we zorgen voor de ander, en zou dat geen betere manier zijn om de wanhoop buiten de deur te houden?

Een jaar lang bekeek Caro Van Thuyne het wereldnieuws alsof het haar of jou persoonlijk overkwam. Een jaar vol geweld lang neemt ze je bij de hand en trekt j...

In december 2009 begon Kate Zambreno een blog met de naam Frances Farmer Is My Sister, waarop hen de vrouwen van het modernisme op een radicaal nieuwe manier onderzocht. 

Vivienne Eliot, Jane Bowles, Jean Rhys en Zelda Fitzgerald stonden bekend als muzen van mannelijke schrijvers; hun eigen werk – en de vaak substantiële bijdragen aan het werk van de mannen om hen heen – belandde in de marge, werd verdoezeld en vergeten, en niet zelden werden zijzelf uiteindelijk ondergebracht in psychi...