Gerrit Komrij debuteerde vijftig jaar geleden met poëzie die voor die tijd zeer opvallend en afwijkend was: vormvaste en virtuoze gedichten, met een hang naar het absurde. Komrij’s werk ontwikkelde zich van frivole ongrijpbaarheid naar groeiende ernst, een donkergrijs getinte visie op het ondermaans bestaan.

‘Ik was verliefd op jouw durf. Ik was geïmponeerd door jouw technische bravoure.’ Tom Lanoye

‘Ik ken geen dichter bij wie de versplintering zo mooi opbloeit in vormvaste verzen....

In Een avondje met de tantes, een fleurig boeketje verzamelde familieverzen, bezingt de jonge dichter met baldadig wrange humor het leed dat familie heet. Eenmaal gearriveerd en de zestig gepasseerd, gedenkt de voormalige Dichter des Vaderlands zijn dierbaren op aanzienlijk ingetogener en persoonlijker wijze.

VADER

Vader, in mij blijft je wond

Bestaan – ik heb je gehoord

In wat je niet zei. Je mond

Spuugde bloed, sprak geen woord.

Je geheim woekert in mij voort.

Of ik het wel voor me hou?

A...