Gerrit Komrij debuteerde vijftig jaar geleden met poëzie die voor die tijd zeer opvallend en afwijkend was: vormvaste en virtuoze gedichten, met een hang naar het absurde. Komrij’s werk ontwikkelde zich van frivole ongrijpbaarheid naar groeiende ernst, een donkergrijs getinte visie op het ondermaans bestaan.

‘Ik was verliefd op jouw durf. Ik was geïmponeerd door jouw technische bravoure.’ Tom Lanoye

‘Ik ken geen dichter bij wie de versplintering zo mooi opbloeit in vormvaste verzen....

In Een avondje met de tantes, een fleurig boeketje verzamelde familieverzen, bezingt de jonge dichter met baldadig wrange humor het leed dat familie heet. Eenmaal gearriveerd en de zestig gepasseerd, gedenkt de voormalige Dichter des Vaderlands zijn dierbaren op aanzienlijk ingetogener en persoonlijker wijze.

VADER

Vader, in mij blijft je wond

Bestaan – ik heb je gehoord

In wat je niet zei. Je mond

Spuugde bloed, sprak geen woord.

Je geheim woekert in mij voort.

Of ik het wel voor me hou?

A...

De canon is hardnekkig. De canon is een rubberen pop. Je kunt ertegen trappen wat je wilt, steeds weer springt hij in de houding. De canon is grijze kauwgom. Roep luid dat hij aan herziening toe is en de gelederen van de oude canon sluiten zich. Rubber, kauwgom, elastiek.

Sommige schrijvers raken tijdens hun leven wel driemaal overschat en onderschat.

Anderen komen op een heel speciale manier nooit in de canon terecht. Dat zijn de eeuwige outsiders die, zelfs als ze worden ontdekt, niet echt wo...