Autisme is de naam van een groep gedragskenmerken die het gevolg zijn van een brein dat op een atypische manier omgaat met zowel de buitenwereld als het eigen lichaam. Daardoor brengt autisme heel wat uitdagingen met zich mee. Samen met een groepje ambassadeurs van 'sterkmakers in autisme' selecteerden we twintig uitdagingen die voor veel (jong)volwassenen met autisme dagelijkse kost zijn.

Hoe bewaak je je energiebalans? Hoe leer je nee te zeggen? Hoe ga je het best om met emoties, met overpr...

Zelfdoding onder adolescenten komt wereldwijd steeds vaker voor. Hoewel sommige vormen van individuele therapie werken in de preventie ervan, blijven we kampen met twee ernstige problemen: jongeren weigeren vaak therapie, en de ouders, de school en de buurtorganisaties, die een centrale rol kunnen spelen, worden niet benaderd.
Dit boek presenteert een systematisch programma voor suïcidepreventie gebaseerd op de principes van de Nieuwe Autoriteit, gericht op het vergroten van de betrokken...

Mensen zijn rabiate wij-zij-denkers. We maken voortdurend onderscheid tussen wie erbij hoort en wie niet. Dit diepgewortelde mechanisme beïnvloedt ons gedrag dagelijks: van vlaggen uithangen tot het delen van berichten op sociale media, we doen van alles om onze groepsidentiteit te laten zien.

In de ban van Wij en Zij kijkt verder dan de negatieve gevolgen van dit tribale denken en toont hoe ons groepsgevoel ook positief kan bijdragen aan sociale cohesie, actief burgerschap en betrokkenheid ...

De grondwet is voor ons. Voor al wie bezorgd is: om het klimaat, lege loketten, hoofddoeken en of we het einde van de maand zullen halen. We horen iedereen roepen boven onze hoofden, politici en opiniemakers, op straat, in het nieuws en op social media. Iedereen roept wat anders, door elkaar, en het valt ons moeilijk om doorheen veel retoriek te begrijpen waar standpunten eigenlijk over gaan. In al die verwarring biedt onze grondwet een houvast. Zij is een identiteitskaart en een spelverdeler...

Ooit was het schrijven van een tragedie de hoogste literaire prestatie. Nu lijkt het erop dat de theatertekst vaak zelfs niet meer tot de literatuur gerekend wordt en alleen nog maar brandstof is voor een voorstelling. Toneelauteurs worden niet eens vermeld in de literatuurgeschiedenissen, tenzij ze ook proza of poëzie schrijven. Wat is er aan de hand met het statuut van de theatertekst? En waarom moet hij toch gelezen worden?