Langzaam staken ze een voor een hun hoofd om de hoek. “Ik zie niets” fluisterde Sandra, “het is te donker”. Sandra besefte dat er geen enkele lamp aan is geweest sinds ze binnen zijn geglipt. Als ze nu het licht aan deden zouden ze juist gesnapt worden.

“Kun jij wel iets zien?”

“Ik zie… ook niet veel. Maar… ik hoor wel iets!”

Sandra sloot haar ogen en probeerde zich op het geluid te concentreren wat Erik zojuist had beschreven. Ze hoorde het. En ze wist waar het vandaan ...