De mens heeft altijd de neiging zich te vergelijken met de toonaangevende technologie van zijn tijd. Steeds weer gaan we de concurrentiestrijd aan met datgene wat we zelf hebben gecreëerd. Nu zijn dat computers en robots – kunstmatige intelligentie. Ons ideale mensbeeld lijkt op dat van een superrobot: extreem slim, voorspelbaar en in staat tot het leveren van topprestaties. Al vanaf de geboorte wordt daarom alles wat we doen en kunnen gedocumenteerd, in curves gegoten en vergeleken met wa...

‘Ik ben de schaamte voorbij en wil het zwijgen doorbreken. Slachtoffer van partnergeweld, ik ben een van hen.’

16 jaar na de scheiding van haar gewelddadige ex-man komt er bij Ester een innerlijke beweging op gang. Al jarenlang zweefde DE vraag boven haar hoofd. Zou ze ooit aan haar zoons durven vertellen over haar verleden met hun vader? Toen haar jongste zoon 18 werd, viel er een last van haar schouders.

In juli 2020 besloot Ester haar verhaal te openbaren op LinkedIn. Het bericht ging...

Het onderwijs, voor de groep staan: de mooiste baan die er is. Of moeten we zeggen: de mooiste baan die er zou kunnen zijn?

Jij bent een echte docent. Je staat altijd aan en constant klaar voor anderen. Collega’s kunnen op je rekenen en voor je leerlingen geldt dat al helemaal. Die staan op één, want zo hoort het. Maar hoeveel aandacht geef je nog aan jezelf?

Ons onderwijssysteem vraagt veel van jou en je collega’s. Werk- en regeldruk nemen toe, uitval en verloop zijn groot en een col...

Dit is een verhaal over Niek en Joyce.

Niek heeft een dwarslaesie en Joyce lijdt aan het syndroom van Usher, dat haar langzaam doof en blind maakt. Dat zijn geen leuke dingen natuurlijk, maar deze twee kunnen er wel mee leven. En hoe: ze trekken als inspirerende sprekers letterlijk volle zalen.

Tot het coronavirus die bijeenkomsten ineens onmogelijk maakt. Niek en Joyce zitten in zak en as. Of beter: in een inloopkast en aan de keukentafel. Hun werk is weg, hun gezondheid wordt bedreigd, al ...

Doc kijkt me aan en zegt: ‘Jeetje meisje, het is een wonder dat jij hier nog zit. Met deze waardes was het aannemelijker geweest dat je hart ermee gestopt was.’ BAM! Die komt binnen. Precies wat ik al maanden gevoeld en aangegeven heb. Het gaat niet goed, mijn lichaam gaat binnenkort zeggen dat het er klaar mee is.’

Als Anniek 19 is, wordt ze heel erg ziek. Niemand snapt wat er aan de hand is. Als jaren later wordt ontdekt dat ze de ziekte van Lyme heeft, is haar zenuwstelsel al aangeta...

Als vrouw vertrok Eus met zijn hond Amma uit Noordoost-Groningen voor een wandeling door Nederland. Die wandeling werd een tocht te voet en op de fiets van acht jaar lang door Europa naar Istanbul, een reis langs massagraven, paleistuinen, ontvolkte dorpen en kapotgeschoten huizen, gedrenkt in bloed, zweet en testosteron. Want het werd ook een reis naar een mannelijker persoon. Eus verliet de hokjes van man en vrouw en reisde verder als gendernomade: iemand die een tijdje in het ene hokje kam...

Ik ben Chermaine Kwant, maar zeg maar Cher. Een Haagse met een grote mond, een klein hartje en de stem van een kettingrokende blueszanger. Met die eerste twee ben ik geboren, die laatste heb ik te danken aan een enge longziekte en vijf weken aan de beademing.

In 2011 was ik 25. Ik had het prima voor elkaar: vriend, eigen diëtistenpraktijk (eigenlijk draait bij mij alles om koken en eten), leuke familie, niks aan de hand. Tot ik op eerste kerstdag in elkaar stortte en een arts me vertelde dat...

Gehandicapten? Mensen met een beperking? Als het aan Moustafa Makhlouf ligt, vergeet je die woorden zo snel mogelijk. Wie leeft met een uitdaging, is wat hem betreft een Held. Sinds 2014 coacht en helpt de karatekampioen dus mensen als Ron, die blind is, Mehmed en Yvette, die het syndroom van Down hebben, en vele anderen. Hij kan nu eenmaal slecht tegen discriminatie. Niet zo gek: als Nederlandse Marokkaan heeft hij er zelf veel te veel mee te maken gehad.

In Onbeperkt Moustafa vertelt Mousta...

Een jaar of tien geleden ging bij mij het lampje uit. Opgebrand, zei de dokter. Belachelijk, dacht ik. Ik was 22! Maar daar had die burn-out (want dat was het) dus geen boodschap aan. Ik moest nodig met mijn voeten in het stopcontact. Opladen dus.

Sindsdien heb ik een missie: het leven van mijn dromen leiden en onderweg de tools verzamelen om mentaal lekker te blijven gaan. En dat lukt nu aardig. Hoe, dat vertel ik je in dit boek. Het gaat over een hoop verschillende dingen: van jezelf op éÃ...