Aan het einde van het pad

omringd door het water

Doet mij beseffen

wat vrijheid is

De pijn in mijn lichaam

even vergeten

Laten gaan, gedragen

door water en wind

...

Als landverhuizer heeft hij altijd heimwee gehad, terug naar Amerika. Ja, zijn Amerika, waar hij altijd met zijn gedachten en zijn hart was. Dat is altijd zo gebleven en hij is mentaal ook ik nooit helemaal terug gekeerd naar zijn geboorteland Nederland.

Deze ‘rollende kei’ heeft over de jaren heen een turbulent leven geleid. Altijd met een onbegrensde dosis doorzettingsvermogen, optimisme, zelfvertrouwen en passie. Maar het liep niet altijd gesmeerd, hij heeft grote dieptepunten gekend.

Shardhanand Harinandan Singh (1944) behoort tot de derde generatie nakomelingen van zijn paternale grootvader, die in 1896 als contractarbeider uit India naar Suriname werd gebracht. Als kind wilde hij net als zijn vader later zeevisser worden. Maar de leider van zijn lagere school in Saramacca adviseerde hem na het laatste schooljaar het vervolgonderwijs in Paramaribo te doorlopen. Als dertienjarige jongen verliet hij daarom zijn geboortedistrict om in de hoofdstad naar school te gaan. Na zi...

Ervaringen van een dienstplichtig militair. Ik was daar niet vrijwillig en niet voor mijn plezier. De burgerwereld waar ik net vandaan kwam, botste met deze nieuwe wereld. Wat een boeiende tijd had kunnen worden, werd een tijd van verveling waar mijn lotgenoten en ik ons doorheen werkten door kritisch te zijn en natuurlijk ondeugend.

De rechtlijnigheid van de beroeps pareerden wij door nog rechtlijniger te zijn. Door te accepteren dat het ergste wat ons kon overkomen het cachot was of degrada...

Eind juni 1943 vonden in Amsterdam grootscheepse razzia’s plaats waarbij ruim 5000 Joodse Amsterdammers werden opgepakt en afgevoerd. Zo ook mijn familie. Ze woonden in de Lepelstraat 83-III, in de Joodse wijk achter theater Carré.

De vrouw van mijn vader, Jeannette van Praag, hun acht maanden oude dochtertje Ina Sonja, zijn moeder Sara Waterman en broer Isaäc werden op zondag 20 juni ‘s ochtends vroeg door de Amsterdamse politie uit hun huis gehaald. Daarna volgde de reis naar Wester...

Een hobby van mij is genealogie. Daarbij kwam ik in het bezit van een dagboek van mijn Oma over de eerste periode van mijn Vaders als baby. Het is een triest relaas van een vrouw die in de steek wordt gelaten daar haar man en tobt met drie jonge kinderen die vaak en ernstig ziek zijn. Het huwelijk loopt uit op een scheiding en haar man vertrekt naar Duitsland.

Informatie uit betrouwbare bron:

'Veel Brabanders begonnen op of rond Dolle Dinsdag (5 September 1944)

met het bijhouden van een dagboek; in de verwachting

dat ze snel bevrijd zouden worden.' Het is dus niet toevallig

dat mijn vader toen ook begon te noteren!

Bijna tachtig jaar in een stoffige doos. Heftige belevenissen, genoteerd door mijn vader toen het gebeurde. Hier volgt een reactie die mij ontroerde: 'Wat heb je er een mooi verhaal van gemaakt, en wat geweldig dat je een monumentje maakt voor jouw/jullie vader en moeder.

Dit boekje geeft een indruk van wat zich bij de bevrijding van Den Bosch afspeelde. Aan de hand van verhalen van een gewone man. Die man was mijn vader.

De oorlog in Oekraïne heeft veel overeenkomsten met de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog. Het lijkt wel alsof de geschiedenis zich herhaalt en dat we weinig geleerd hebben van het verleden. Het afwachtend reageren op een dictator met een annexatiedrift herhaalt zich. Opnieuw zien we mensonterende taferelen waarbij miljoenen onschuldigen mensen moeten vluchten voor oorlogsgeweld en proberen uit de klauwen van ondemocratische leiders te blijven.

Deze familiegeschiedenis vertelt het verdrijvi...