Op 11 juli 2012 werd ik een hondenmoeder.

Ik kon me niet voorstellen dat mijn leven voor altijd zou veranderen. Mijn angst voor honden maakte plaats voor een diepgewortelde liefde. Samen met mijn drie Shelties beleef ik doldwaze avonturen. Dit dagboek doet verslag van de mooie en minder mooie momenten in mijn rijke leven als moeder van drie harige wezens.

Eén van mijn honden is heel bang voor vuurwerk. Voor haar vecht ik voor een vuurwerkvrij Nederland. Mamma Hari, dat ben ik. Ik baan geen...

Van zelfverzekerd naar onzeker. Zo heb je alles, zo heb je niets meer. Een chronische ziekte pakt meer van je af dan alleen je gezondheid. Binnen vijf jaar rolstoelafhankelijk was de voorspelling. Winston werd depressief, had een drankprobleem, was blut en raakte alles kwijt. Hij voelde zich waardeloos omdat zijn leven achteruit ging en hij het gevoel had, dat hij geen deel meer uitmaakte van de maatschappij. Nadat Winston zijn dieptepunt had bereikt, overwon hij zijn depressie. Met een posit...

Miranda is 15 jaar wanneer ze met haar broers, zussen en ouders uit een geloofsgemeenschap stapt waarin ze is opgegroeid. Het heeft grote sporen nagelaten. Dit, samen met verdere gebeurtenissen in haar leven, heeft Miranda doen besluiten om te stoppen met leven. Haar psychiater en huisarts konden haar niet helpen in haar wens. Toen Miranda 24 was, besloot ze zich aan te melden bij het expertisecentrum euthanasie. Ze kwam op een wachtlijst te staan. Hoe kan het dat iemand tot zo’n keuze komt...

Als ik terugdenk aan vroeger, denk ik aan warmte, liefde en geborgenheid. Toch, ondanks de goede intenties en de fijne herinneringen, werd mijn jeugd ook gekleurd door tegenslagen en zorg. Door mijn lichamelijke beperking, die zich langzaam steeds verder ontwikkelde, liep mijn leven anders dan gehoopt. Verwachtingen spatten uiteen en moesten steeds weer bijgesteld worden. Altijd op zoek naar wat er bij mij paste, heb ik keuzes moeten maken met grote consequenties. Later pas zou

duidelijk word...

'Weet je wat het moeilijkste is aan vluchteling zijn? Vluchteling zijn.'

Op een dichtende, verhalende en intense manier lees je over de gebeurtenissen en het daarbij horende leed dat mensen op de vlucht ondergaan, maar ook de hoop, kracht en het onnoemelijke doorzettingsvermogen dat ze ondanks alles blijven behouden, om gewoon mens te mogen zijn. Over pijn, verdriet, oneerlijkheid en liefde.

Omdat we mensen zijn in deze mens-wereld, maar we mensen nog steeds onmenselijk behandelen.

In Mijn levensmarathon neemt de auteur ons mee van een nomadische kindertijd naar een nieuw bestaan in Nederland. Het is een ontroerend verhaal over persoonlijke groei, confrontatie met culturele barrières en de kracht van doorzettingsvermogen. Na een jeugd vol vrijheid, stuit de auteur op ingrijpende veranderingen en uitdagingen die hem vormen. Met weinig opleiding, maar grote vastberadenheid, grijpt hij educatieve kansen en bouwt hij een nieuw leven op. Dit boek is een ode aan veerkracht e...

Dit verhaal heb ik heel lang voor mijzelf gehouden. De spirituele gebeurtenissen, op het aardse vlak en onaardse, durfde ik niet zo snel te delen. Naar de buitenwereld treden met mijn spirituele ervaringen is iets wat ik niet zo snel zal doen. Bang voor de reacties.

Nu ik dat wel heb gedaan, hoop ik daar veel mensen mee te helpen. Door mijn verhaal te vertellen en aan te geven dat jij zeker niet alleen staat. Weet dat het geloof en vertrouwen in jezelf het allerbelangrijkste zijn. Alles komt ...

De auteur slaagt er op 74 jarige leeftijd alsnog in de overtollige ballast uit zijn jeugd te verwerken. Hij verlost zich van trauma’s die bij hem leken te horen. EMDR, medicatie, therapie en de ondersteuning van zijn vrouw hielpen hem hierbij. Nu voelt hij zich completer dan ooit.

In een vergeten dorp, fluisterde de wind verhalen van Farkhonda. Ooit "de stille ziel," verstopte ze haar stem, maar niet haar dromen. Door jaren van eenzaamheid en onbegrip ging ze een verbond aan met de pijn, bouwde ze een fort van doorzettingsvermogen. Nu deelt ze geen tranen, maar lessen. Haar PraktijkFar is een oase voor gebroken harten, geleid door dankbaarheid. Ze ontdekte dat kracht niet in perfectie schuilt, maar in acceptatie. In haar warme thuis, omarmt ze de littekens al...

“ALS?” Ja. “En…? Wat is dat?” Het is eind december 2004 als wij deze diagnose te horen krijgen. De poten werden onder onze stoelen weggeslagen. Mijn man, die 60 tot 70 uur werken op onze boerderij niet schuwde, werd onderuit gehaald door ALS? On-voor-stel-baar. Het begon met het niet open kunnen krijgen van een zakmes. Gedurende de drie jaar die volgden, nam ALS steeds meer de regie over hém en over ons. Onze liefde en kracht groeide. Hierdoor hebben wij hem de hoogst mogelijke kwa...