In weerwil van de opinion chic dat poëzie onvertaalbaar zou zijn, gelooft Jean Pierre Rawie dat elk gedicht te vertalen is, al duurt het soms lang vóór gedicht en vertaler elkaar vinden. Dat is niet erg: een gedicht heeft de tijd.

Al vele decennia vertaalt Rawie even geestdriftig als begenadigd gedichten uit vroeger tijden, waarbij hij slechts één regel in acht neemt, die van Dante Gabriel Rossetti: a good poem should not be turned into a bad one.

In Een luchtbel in een vluchtige rivier ...

Als je 12 bent, heb je al een woordenschat van 27 duizend woorden. Op je 80e heb je er waarschijnlijk meer dan 43 duizend. Dichters hebben aan een stuk of 50 genoeg. Ze kunnen met weinig woorden veel zeggen.

Bij Plint hebben we de laatste 40 jaar duizenden gedichten gelezen. De aller-, aller-, allermooisten combineerden we met werk van beeldend kunstenaars of illustratoren. Net als dichters met woorden, drukken kunstenaars zich uit in beelden. Soms zeggen ze precies hetzelfde, soms vullen ze...

De Utrechtse tekenaar Peter Vos (1935-2010) liet vele duizenden tekeningen na, waaronder ook beeldgedichten. Tekenkunst en dichtkunst stonden voor Vos dicht bij elkaar. Voor zijn tekeningen putte hij meermalen uit het werk van bekende dichters, en ook zelf schreef hij gedichten.

Zoals bekend was Vos een groot vogelkenner en vogeltekenaar. Dat hij het rijmschema van menig sonnet door vogels liet dragen, is daarom niet verwonderlijk. Deze uitgave bevat een selectie niet eerder gepubliceerde be...

Poëzie geeft Helma Ketelaar (1958) al jaren woorden aan belevingen. Hierdoor ontstonden in de blog van HeteroCoach⃰ ook bijna vanzelfsprekend gedichten.

Een eerste selectie staat hier in deze bundel én op het YouTube kanaal van HeteroCoach.

HeteroCoach werkt voor die personen waarvan de partner later uit de kast komt en/of daarover twijfelt.

Er is over deze vaak dieprakende ervaring nog weinig openheid over en daardoor is er over deze beleving van de "Hetero van de Homo" nog weinig bek...

Waarom sonnetten? Anne Nederkoorn: ‘Je kunt verschillende waarheden in hetzelfde zien. Bijvoorbeeld als je datzelfde nog eens bekijkt, maar dan met andere ogen. De sonnetvorm helpt daarbij. Die kan een beeld laten kantelen. Waardoor je het ruimer gaat zien.’

Dichtbundels van Anne Nederkoorn (Doetinchem, 1962): Mooie mensen (samen met Jan Rutges, Davidsfonds/infodok – NBLC 1992), 14 sonnetten (Anzicht 2018).

Hoogleraar Nederlands Marc van Oostendorp over 14 sonnetten: ‘Wat een steen...

Toen Kim A. Poldner in 2022 met haar gezin verhuisde naar een nieuwe stad, besloot ze afscheid te nemen van bepaalde kledingstukken. In intieme afscheidsbrieven aan deze lang gekoesterde items uit haar garderobe reflecteert ze op 20 jaar activisme voor een duurzame mode industrie. Ze beschrijft wat deze kledingstukken voor haar hebben betekent gedurende reizen, relateren en het worden van de vrouw die ze is. In onze fast fashion economie kunnen de brieven beschouwd worden als een feministisch...

In 111 Hopla’s, een elegant vormgegeven boekje, introduceerde Judith Herzberg een paar jaar geleden de hopla: ultrakorte gedichtjes van vier of vijf regels, al dan niet op rijm. Alles wordt er in gezegd, zoals alleen zij dat kan.

In de tussentijd schreef Herzberg vele nieuwe hopla’s, wat nu resulteert in een mooie nieuwe cadeau-uitgave, 100% Hopla’s. De meeste gedichten werden niet eerder gepubliceerd.

Eens won ik net niet de eerste prijs bij een dichterswedstrijd op Radio Rijnmond. Ik was meteen genezen van dichtwerk. De winnaar had mijns inziens wat strofen bij elkaar gezocht en er een sonnet van gewrocht. Natuurlijk won hij. Het was een herkenbaar gedicht, een veilig gedicht. Ik dichtte over Mehmet, die als een Pasja achter zijn toog zat in de Derde Rosestraat. Redelijk avant-garde destijds in de jaren 80 van de vorige eeuw. Niet genoeg om de conservatieven te overtuigen van een nieuwe d...

Een meer dan 300 pagina’s tellend monument van de spannendste dichter van dit moment. Vol wederwaardigheden, onomstootbare conclusies, dwalingen, ontboezemingen, opstandigheidjes en fratsen van Maud Vanhauwaert, die ooit stadsdichter van Antwerpen was en wel vaker de kantjes van de poëzie afloopt.