Nicolas Vannieuwenhuyze is een veelzijdige kunstenaar, wonend aan de rand de Poelberg en Meikensbossen haalt hij zijn inspiratie uit de natuurlijk

Als dichter, beeldhouwer en schilder laat hij zich graag leiden door de wisselende schoonheid van de seizoenen en het onvermijdelijke proces van vergankelijkheid dat hiermee gepaard gaat.

Zijn gedichten gaan dan ook vaak over de vergankelijkheid maar evenzeer over de veranderende wereld waaraan we (soms) moeten ontsnappen.

"Gedichten voor bij de h...

Schijnbaar zonder betekenis, die eerste zoen op een bankje in de stad. Ze schreef geschiedenis zonder dat ze daar erg in had.

Het heftigste was dat meisje in de klas. Hoe alles werd weggevaagd. Ik wist het zeker, ik bleef voor altijd maagd. En ik dacht dat iedereen zo dacht.

Er zijn zoveel gedachten en het is zolang geleden, maar hier in het heden eindigt mijn wachten en keer ik terug tot jou.

'De symfonie is een opmerkelijke uitvinding van het vorige millennium en is uitgegroeid tot een van de meest indrukwekkende muzikale expressievormen. Muziek roept bij mij, meer nog dan woorden, beelden op. Deze fantasiebeelden (of dromen) heb ik tegenstrijdig genoeg weer willen beschrijven.'

De droomsymfonie is het debuut van Witte Raaf, pseudoniem van Mark van Leeuwen (1977), oorspronkelijk uitgegeven in 2001. In De droomsymfonie heeft de auteur een grimmig landschap getekend, vol mythologis...

Verdriet is één van de vier (of vijf) basisemoties, en zodoende voor iedereen die niet een complete psychopaat is herkenbaar. Het is ook een quale: ‘t is onmogelijk om het verdriet van een ander te ervaren, hoewel we de afgelopen tienduizenden jaren wel ontzettend goed zijn geworden in het beschrijven van wat we voelen.

Olax is niet echt dat je zegt heel erg supermegafucking goed in het uiten van zijn gevoelens. Verdriet is bij hem meer een innerlijk proces dan een echte emotie. Dat proce...

Als dit een middeleeuw was, zou ik een

ridderes zijn, in onzichtbare uitrusting de

dagen één voor één doorboren totdat ze rood

kleuren als de dagenraad. Ik zou monsters

molestreren en draken durven belachen,

ik zou de aarde horen dreunen onder trots

gestamp. Maar het is, ach, heden – men ziet

mijn moeite niet, de zorg, het afgerukte haar,

of noemt me agressief, vechtend om een plaatje

vertrappen ze mij. Mijn botten zijn as. Weg

met de dag waarop ik werd geboren, met

de nacht die zei: ee...

In dit kleine boekje worden 21 haiku's verdeeld over de vijf traditionele Japanse seizoenen ten toon gespreid.

De gedichten in deze bundel gaan gedeeltelijk over de beide ouders van de auteur die vlak na elkaar in een verzorgingshuis zijn terechtgekomen. Van daaruit zijn de verhalende gedichten voortgekomen. Ze gaan over beginnende dementie en de kwetsbaarheid van de mens in het algemeen. Over de laatste woonplek voor ouderen op leeftijd, waar achter elke deur een verhaal over de dood afwisselt met een lach.

De gedichten nemen je mee in een wereld van gedachtengangen die gaan over natuur, muziek, nost...

‘Hallucineren speelt een grote rol in mijn schrijven. De staat waarin ik me gedurende het schrijven bevind, is op de keper beschouwd abnormaal.’ Aldus Friederike Mayröcker, geboren en gestorven in Wenen (1924-2021), vermaard, vereerd en gezegend met een onnavolgbaar taal- en levensgevoel. Ze las veel, maakte op allerlei blaadjes notities, monteerde wat ze oppikte of, zoals ze dat zelf noemde: wat ‘haar aansprong’. Schrijven was voor haar een lichamelijk proces, waarvoor ze woorden be...

Aan de vooravond van WO II zochten het gezin Oestreicher een veilig toevluchtsoord en dachten dit in Amsterdam te vinden.

Het jonge gezin – vader, moeder, twee dochtertjes en grootmoeder – wordt in november 1943 op transport gesteld. Het derde meisje blijft ‘in onderduik’ achter.

In Westerbork, Bergen-Belsen en in de ‘Trein der Verlorenen’ houdt Felix Oestreicher een dagboek bij. Hierin schrijft hij de gedichten die in Naderhand/Nachher in het Nederlands en Duits worden gepublic...