Ik vertel je het verhaal van mijn leven (Een), maar dat vloeit al snel over in mijn meer positievere beleving van het ongeleefde leven dat ik voor mezelf heb bedacht (2).

Een In de bloei van haar leven had Franceska (60 jaar), naast de opvoeding van haar twee geweldige kinderen, eigenlijk alleen maar op de bank voor de tv gehangen, omdat ze troost vond in de getoonde series en films. De laatste zeven jaar had ze het erg moeilijk met zichzelf, haar zieke ouders en haar zieke partner, waardoo...

Mira werd op haar 52ste weduwe na een gelukkig huwelijk van 32 jaar.

Omdat zij zich thuis niet genoeg kon uiten zat ze na een jaar met een dichte keel

vol emoties op de bank.

Uitgeput om iedereen er maar van te overtuigen dat het goed met haar ging en,

de mensen die dicht bij haar stonden op de been te houden.

Vele voorspelde haar dat zij in een diepe kuil zou vallen na het overlijden van haar grote liefde.

Zij besloot een weekje naar een rustig plaatsje te reizen in Griekenland.

En daar op dat bankje, bij het kleine witte kerkje aan de blauwe ze...

It is a truth rarely acknowledged that a middle-aged English man, disinterested and diminished by life on the small island, could do worse than run away and marry an Amsterdam drag queen. There is, of course, much more to the story.

A memoir of kept promises, marriage, identity, thwarted ambition, euthanasia, grief and always show tunes in the face of adversity.

‘A memoir to die for.’

Dorothy DeMoore

'Man, ik spring nog liever in de Prinsengracht!' zei mijn oma Clemence van Veggelen, de moeder van mijn moeder, in 1916, toen mijn opa Gerard Verbeek, de vader van mijn vader, haar een aanzoek deed. Ze waren beiden in dat jaar hun echtgenoot verloren. Haar botte afwijzing wordt begrijpelijk als je de foto's van de heren vergelijkt. Mijn oma had een mooie man gehad. Maar oordeelt u zelf. Dat ik er toch ben gekomen, dank ik aan Lies, de dochter van Clemence, en Henk, de zoon van Gerard. Zij ver...

In de boedel van haar overleden moeder vond Barbara de Vos een klein groen agendaatje, de laatste agenda van haar opa Arie. Bladerend in het op het eerste gezicht onbeduidende boekje werd ze verrast door een schat aan namen en feiten, die een stroom aan herinneringen in gang zette. Ruim een halve eeuw na dato was het hoog tijd deze aan de vergetelheid te ontrukken.

Aan de hand van de notities in het keurige handschrift van haar opa laat de auteur aspecten van het leven in Rotterdam voor, tijd...

Kerstin Roland (1961) heeft ruim twee jaar lang het nieuws zowel nationaal als internationaal alsmede de gebeurtenissen omtrent corona,maandelijks bijgehouden.

Pandemisère is een samenvatting nieuwsberichten, gebeurtenissen thuis, gedachten en voorbijkomende hersenspinsels van de afgelopen tijd waarin de

wereld met een pandemie geconfronteerd werd. De gevolgen zijn nog steeds merkbaar en zo ook is het een voldongen feit dat corona nog steeds aanwezig is.

Pandemisère is een onderhoudend, vo...

MIJN VADER IS EENGRUWEL

Mijn stiefvader Dit zeer aangrijpend verhaal over een meisje, Joan, dat op vijfjarige leeftijd, vanwege een ernstige ziekte, haar vader verloor. Ze woonde samen met haar ouders en haar jongere zusje Erica. Vanaf die dag veranderde haar leven volkomen. De geschiedenis in de familie van moeders kant scheen zich te herhalen. De moeder van Joan hertrouwde waarna Joan op zeer jonge leeftijd hard moet werken. Daarnaast wordt Joan slachtoffertje van zware mishandelingen en in...

Het ei van Columbus is een reeks losse verhalen over het leven van een opgroeiende vrouw.

De verhalen bestaan uit omschreven anekdotes, waargebeurde herinneringen en een subjectieve blik in het dagelijks leven.

Het gaat over opgroeien, ziektes, hoe daarna het leven weer op te pakken, over veerkracht en daadkracht.

Het ei van Columbus is een simpele oplossing voor een moeilijk probleem.

Christoffel Columbus werd na zijn terugkeer in Amerika, door de Spaanse edellieden voorgehouden, dat het mak...

Een autobiografie waar het gevoel van gevangenschap op verschillende vlakken terugkomt. Toen Teni vier jaar oud was is haar moeder samen met haar en haar broer gevlucht naar Nederland. Na een periode van asielzoekerscentra, uitgeprocedeerd zijn en bij mensen thuis wonen kregen ze een eigen plek in Nederland.

Vanaf dat moment begon de extreme onzekerheid over haar gewicht. Haar hele leven begon in het teken te staan van het ‘te dik zijn’ waardoor ze alleen nog maar kon denken aan een leuk...

Sinds Mariska in Amerika woont, heeft ze iedere maand een email gestuurd naar de familie en kennissen.

Over de dagelijkse dingen in haar leven. Over haar man en kinderen. Maar ook de geschiedenis en gewoontes van Amerika deelde ze met ons. Hoe ze zich kon verbazen over het geweld van de natuur in New Hampshire.

Mariska is na een kort ziekbed overleden.

Door haar manier van schrijven lijkt het net of ze naast je staat te praten.

Zo blijft ze in herinnering altijd dicht bij ons.