Het gedicht 'De beker van Djamsjied' was het slotgedicht van Innisfree, de laatste bij leven uitgegeven dichtbundel van Christine D'haen uit 2007. In datzelfde jaar voltooide zij de gelijknamige bundel die haar laatste zou blijken te zijn en die hierbij postuum verschijnt. Getuige een aantekening in het manuscript beschouwde ze zelf De beker van Djamsjied als een poëtisch vervolg op haar autobiografisch prozaboek Uitgespaard zelfportret. Veel van de schilderijen en poëzie die ze daarin noem...

Paradijskou, stoppelland, ijzerappel, wiedsters en melksters: Jacques Hamelink neemt ons in deze bundel mee naar de boerengrond. Meer precies: zijn eigen Zeeuws-Vlaamse land van herkomst, het agrarische land waar twee landen met elkaar versmolten raakten. Over de watersnood en het geloof schrijft hij, over heden en verleden, over het legendarische en het actuele. Een rijke, grondige bundel, bloeiend en aards tegelijk.

Met zijn debuutbundel Melktanden (2010) maakte Martijn den Ouden meteen duidelijk waar het in zijn gedichten om gaat: spelen, associëren, verzinnen. Plezier maken in taal. Niet omdat de wereld zo plezierig is, want geweld en verderf ligt bij deze dichter om iedere hoek. Maar huist daarin niet evengoed de schoonheid? Juist. Trefzeker is Den Ouden in deze tweede bundel. Hij regisseert zijn personages, verzint hun avonturen, kneedt de beelden.

Wormschelpen, waterlopers, zee, golven en meeuwen: het zijn ingrediënten die in het werk van Wim Hofman altijd weer terugkeren. Maar in deze bundel vat hij ook heel andere zaken aan. Eenzaamheid. Twijfel. Liefde.

Niet dat zijn gedichten er minder concreet van worden. Bij Hofman is ook de liefde iets dat je gewoon aan kunt kijken: plotsklaps staat ze daar. En wat doet u dan?

U legt uw mes neer,

U laat het mes het mes.

U laat uw jas, uw hoed vallen,

U laat de jas de jas, de hoed de hoed.

Tedere dieren, uitmiddelpuntige personages, verkleinwoordjes, vrolijkheid, ongerijmdheid. De gedichten in dit debuut van Martijn den Ouden ademen een enorme vrijheid. Ieder gedicht een luikje met verrassend uitzicht maar verkijk je niet! Soms opent zich een afgrond, happen soldatenkaken lucht, slaan verlangens stuk op donkere grond.

Hoe vind je houvast in een wereld waar alles caleidoscopisch beweegt? Waar huishoudelijke voorwerpen, land- en stadschappen, dieren en geluiden hun eigen gang blijven gaan? Door goed te kijken. Dat doet Bernke Klein Zandvoort. Soms dromen haar zinnen zich weg van wat concreet is, maar steeds keren ze weer terug naar straten, pleinen, en alle sporen die mensen daarin hebben achtergelaten. Ze houdt beelden en gedachten in de lucht tot er onvermijdelijk iets valt of ze wat morst.

`Met de vlerken van een vlinder kom ik al ver genoeg, schrijft Leo Vroman. En hoe ver is hij gekomen: op zijn 98e bijna dagelijks dichtend. Zoals we van hem gewend zijn is ook deze bundel weer een soort dagboek van gedichten, over de liefde, de naderende dood, een verleden vol verhalen en een hoofd vol humor. Het is een wonder hoe de poëzie, plus de tekeningen die Vroman er ook nog bij maakt, hier zo fier en sprankelend blijft doorgaan.