De olifant van Oostzaan is één lang, verhalend gedicht, gedeeltelijk in de vorm van een renga: een van oorsprong Japans kettinggedicht dat door verschillende dichters wordt geschreven tijdens bijeenkomsten op donkere winteravonden. De hoofdgast levert de eerste haiku (drie regels van respectievelijk 5, 7 en 5 lettergrepen of geluidseenheden), die een andere gast vervolgens in dezelfde geest of emotie voltooit (met 2 regels van telkens 7 lettergrepen of geluidseenheden). En zo verder en de t...

Het lange gedicht Nieuwe Zon van Jacob Groot is allesomvattend genoemd en zijn nieuwste poëzie wil daar niet voor onderdoen. Vol vragen betreedt ze het kwetsbare gebied van de beëindiging en de verwijdering. Wat is verlies precies? Kunnen we iemand echt kwijtraken? En hebben we dan verloren? Is een afscheid ook een rite? Of kan het zelfs verrijken? In 52 bonte taferelen geeft de poëzie zelf alle mogelijke antwoorden. Haar toonsoort is sober en intens. Want ze zoekt geen troost, maar haar s...

Seks, dood en dieren, dat is waar het om gaat in de poëzie van Katelijne Brouwer. Haar debuut bevat een reeks gedichten, onderverdeeld in drie afdelingen, waarin zich de cyclus van het leven voltrekt, te beginnen bij de kindertijd - met een fascinatie voor dieren, een zieke moeder, de dood, volwassenheid, liefde en zelf kinderen krijgen. Brouwer verenigt in haar taal het lyrische en het banale, humor en de serieuze zaken des levens. In de woorden van een docent van de Schrijversvakschool: 'H...

In het tanende licht van oktober, niets

is blijvend, landt een wolk op het water.

Een vis springt, valt terug in zijn lijfgoed,

verzilvert de stilte.

Met mijn langzaamste pen schrijf ik: tijd is een zeer kleine ruimte maar op dit eiland onder de hemel

kom ik op adem.

Bij deze weidsheid verbleekt alle wijsheid,

dit uitzicht blaast al het denken het hoofd uit.

Tederheid regent, hulpeloos is het licht,

hoe spartelt de vis.

Wat je niet kan bevatten en zich toch

helder meedeelt.