De sprong van de vis

In het tanende licht van oktober, niets

is blijvend, landt een wolk op het water.

Een vis springt, valt terug in zijn lijfgoed,

verzilvert de stilte.

Met mijn langzaamste pen schrijf ik: tijd is een zeer kleine ruimte maar op dit eiland onder de hemel

kom ik op adem.

Bij deze weidsheid verbleekt alle wijsheid,

dit uitzicht blaast al het denken het hoofd uit.

Tederheid regent, hulpeloos is het licht,

hoe spartelt de vis.

Wat je niet kan bevatten en zich toch

helder meedeelt.