Ik dwang

Van zijn twaalfde tot zijn tweeëntwintigste bevindt Erwin Roebroeks

zich in de greep van een dwangstoornis. Hij doucht acht

uur per dag, drinkt zeepsop terwijl hij chirurgenkleding draagt,

en snijdt zijn huid open om die vanbinnen schoon te kunnen

maken.

De medische wereld schrijft hem aanvankelijk af. Roebroeks zal

nooit van zijn ernstige obsessief-compulsieve stoornissen (ocs)

afkomen. En toch, na een langdurig proces en een driejarige

klinische behandeling met de meest extreme therapieën, lukt

hem wat vrijwel nooit iemand lukt. Hij is verlost van zijn dwang.

Als herboren verlaat hij de kliniek, maar daarbuiten wordt hij

geconfronteerd met de jaren die hij gemist heeft. Wat betekent

de wijde wereld voor iemand die in een geïsoleerde kliniek het

donkerste in zichzelf heeft gezien? Wat houden vriendschap en

liefde in voor een man die grote eenzaamheid heeft gekend?

In Ik dwang onderzoekt Roebroeks hoe het kan dat hij genezen

is, en wat het betekent om bevrijd te zijn van een kwaad dat zo

lang vat op hem had.