Denken dat je Napoleon bent of dat de cia achter je aan zit. Het zijn waanbeelden die ver van ons bed staan.

Maar hoe ver?

Tal van voorbeelden uit ons dagelijks leven laten zien dat de grens tussen fantasie en werkelijkheid soms fl interdun is: de sollicitant die zijn cv mooier maakt, de alcoholist die zichzelf een ‘sociaal drinker’ noemt, de bankier die ‘volkomen gezond’ ten onder gaat. We denken dat we de werkelijkheid zien zoals zij is. Maar uit onderzoek blijkt dat we veel niet zien. ...

Vraag iemand een kunstenaarsdorp te noemen en de kans is groot dat men Laren zegt, of Bergen - een enkele keer Domburg. Maar Oosterbeek? Als de plaats al associaties oproept, is dat met de oorlog; de rampzalige Slag om Arnhem in 1944, een 'brug te ver'.

Er is echter ook een ander Oosterbeek, dat van schilders en schrijvers, bankiers en renteniers, villa's en buitenplaatsen. Een onbeduidend dorp van boeren en dagloners werd in het midden van de negentiende eeuw Nederlands eerste kunstenaarskol...

Stel: je wandelt met je ouders door het natuurgebied van hun jeugd, en waar jij geniet van de rust en het groen om je heen, zien zij vooral wat er verdwenen is: de veldleeuweriken, de ooit zo talloze grutto’s. Dit fenomeen staat bekend als het shifting baseline syndrome: elke nieuwe generatie weet niet meer hoe rijk de natuur was ten tijde van de jeugd van hun ouders.

De afgelopen jaren is er breed natuurhistorisch onderzoek gedaan naar dit verschijnsel door ecologen, historici, archeologen...

Dr. Edward de Bono wordt beschouwd als een internationale autoriteit op het gebied van conceptueel denken. In deze everseller verheldert hij op een originele manier alle ingewikkelde besluitvormingsprocessen. Door vanuit zes verschillende invalshoeken naar een probleem te kijken, komt u sneller tot een duidelijke oplossing. De invalshoeken worden verbeeld door zes verschillende denkhoeden: -De witte hoed: `puur denken, in de vorm van feiten, cijfers en informatie. -De rode hoed: `warm denken,...

'Ik kom niet aan werken toe vandaag, ik vergader alleen nog maar.' Hoe vaak hoor je dat niet - of zeg je het zelf? Vergaderingen horen bij ons werk, maar ze lijken niet veel op te leveren. Sterker nog, ze gelden als regelrechte energy drains. Dat komt doordat we op de verkeerde manier vergaderen, volgens Patrick Lencioni. In dit boek laat hij aan de hand van een levendige, herkenbare parabel (met een nabespreking) zien hoe je effectiever en vooral productiever kunt vergaderen. Zo kun je de vi...

Aan welzijnswerk hangt sinds jaar en dag de onverbiddelijke geur van overbodigheid. Het is in de ogen van velen een praatjesmakende en nietszeggende sector. Om die reden bungelen welzijnswerkers onder aan de professionele statusladder en moeten zij elk begrotingsjaar voor hun baan vrezen. Op zoek naar een verklaring hiervoor voert Jos van der Lans de lezer langs de spijkerbroekenrevolutie van de jaren zeventig naar de actuele wereld van grote instellingen, die zich steeds verder hebben afgezo...

Om als schrijver, regisseur, acteur - of wat voor storyteller je ook bent - dynamische en authentieke karakters te creëren is het gebruik van archetypes van onmisbare waarde. Archetypes vind je in bijna alle vormen van literatuur, in mythen, sprookjes en filmscripts. Het zijn herkenbare, universele karaktertypes en symbolen die van alle tijden zijn, steeds weer in unieke vorm opduiken en die verhalen urgentie en diepgang verlenen.

Dit boek behandelt de 12 archetypes - zoals magiër, nar, kon...

Je levensverhaal opschrijven, wie wil dat niet? Maar het is meer dan alleen terugblikken en noteren, het is het zoeken naar een rode draad, orde scheppen in de chaos van de eigen herinneringen en van schijnbaar willekeurige gebeurtenissen een plot weten te maken. Hoe wordt je de archeoloog van je eigen historie? Schrijf je levensverhaal bevat tal van praktische oefeningen en opdrachten om de autobiograaf hierbij te helpen. Het resultaat is een verhaal dat alleen jij kunt vertellen.

De kenners en liefhebbers van het korte verhaal zullen het bevestigen: Lydia Davis beheerst het genre meesterlijk. ‘Haar werk laat zien hoe de taal zelf onderhoudend kan zijn, hoe alles wat een woord zegt en ongezegd laat, de aandacht van de lezer kan vangen,’ stelde de jury die haar de MacArthurbeurs toekende, ook bekend als ‘de beurs voor genieën’. Joyce Carol Oates kenschetst de verhalen van Davis als: ‘Scherp, vaardig, ironisch, ingehouden en continu verrassend.’

Met ‘De schoonheid van weerbarstig proza’ reikt Lydia Davis ons de sleutel aan tot het lezen van haar werk – wat het leesplezier alleen maar zal vergroten. De korte verhalen van Davis tellen vaak minder dan tien regels, soms zelfs slechts één, en beschrijven alledaagse observaties en belevenissen in ongekunstelde, laconieke taal. Op het eerste gezicht dan. Bij een tweede lezing begint de goede verstaander nieuwe lagen te vermoeden. En wanneer Davis zelf haar werk analyseert, zoals in ...