Alcira wordt als klein baby’tje geadopteerd uit Colombia. In het geboortekaartje spreken de ouders Monique en Marco de wens uit dat het ‘licht dat jij zult geven, volop mag stralen in ons leven.’

Als ze twaalf jaar is blijkt Alcira botkanker te hebben. Er volgt een moeilijke weg van behandelingen en de amputatie van haar been. Alcira krijgt veel te incasseren, maar ze is moedig en houdt zich hardnekkig vast aan het leven. Ook als de kanker na anderhalf jaar voor de tweede keer toeslaat...

Celeste geloofde lange tijd dat alles mogelijk was, als je er maar hard genoeg voor werkt. Een succesvolle carrière, een mooi koophuis, een gezin met gezonde kinderen: als je maar goed je best doet, kan je alles bereiken wat je wil.

Niets bleek minder waar. Celestes leven en dat van haar vriend Hampus stond op zijn kop toen de zwangerschap van Celeste een zorgelijke wending nam. Ze werden heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees, en Celeste, zelf arts, werd ineens patiënt.

In Mijn Benj...

Na het vinden van de liefde in Walter lacht haar het leven toe. Joyce is een zelfstandige zelfverzekerde vrouw die haar leven op orde heeft. Haar relatie met Walter verandert van bijna perfectie naar ziekelijke jaloezie, ze wordt onzeker gemaakt en voor leugenaar uitgemaakt. Hij krijgt haar volledig in zijn greep door psychologische manipulatie. Dan komt hij te overlijden. Haar ontdekkingen na zijn dood laten zijn werkelijke gezicht zien. Zijn leven blijkt een complex netwerk van leugens. Ze ...

Igor Cornelissen, doyen van de Nederlandse journalistiek en inmiddels 85 jaar oud, blijft nieuwsgierig. Hoewel al lang gepensioneerd blijft Cornelissen zoeken naar vergeten figuren uit de extremistische hoek. Links of rechts. Van al die zoektochten en ontmoetingen doet hij verslag in dit nieuwe deel van zijn memoires. Daarbij doopt hij zijn pen niet in gal maar vooral in humor. Toch zullen niet alle beschrevenen blij zijn met zijn herinneringen.

Cornelissen, die schreef voor Het Vrije Volk, ...

'Ik wil niet op de foto en helemaal niet bloot,' probeerde ik.(...)De eerstvolgende keer dat ik bij hem was, liet hij mij de foto's zien. Op dat moment drong tot mij door dat ik nooit met iemand over mijn misbruik zou kunnen praten. De foto's waren nog walgelijker dan ik in mijn naarste dromen had kunnen vermoeden. Op een paar foto's leek het zelfs of ik glimlachte.Hij merkte dat ik het zag. 'Op deze foto's lach je. Je vindt het fijn, zullen mensen denken.'Van zijn zesde tot zijn twaalfde jaa...

Omdat die bescherming er vroeger niet was, heb ik er tot op de dag van vandaag honger naar. Deze oerhonger is niet met terugwerkende kracht te stillen. Het tekort dat toen is ontstaan is niet meer aan te vullen. Dat is de prijs die ik moet betalen als ik volwassen wil worden. Nú iets willen hebben wat ik als kind heb gemist, maakt me ongelijkwaardig, afhankelijk en vanuit daar schiet ik in al mijn oude patronen, raak ik mezelf kwijt.'

Ze dacht dat ze haar leven na een jeugd met vele verhuizi...

Langzaam lopen we zijn kant op. Zijn ogen staan groot en hij heeft een heel afwachtende, bijna angstige blik in zijn ogen. Hij weet het. Ik zie aan zijn ogen dat hij weet wat er gaande is. Hij kijkt alleen maar. De leidster laat hem de bloemen geven door met haar hand zijn hand met de bloemen naar mij te bewegen. 'Mama,' zegt ze. Ik duw mijn tranen weg door met mijn ogen te knipperen. Ik lach naar hem en raak hem heel voorzichtig even aan. Wat is hij lief. Wat is hij schattig. Ik geef hem de ...

‘De dag dat de nazi’s kwamen’ van Stephen Matthews vertelt het waargebeurde persoonlijke verhaal van een Brits jongetje in een concentratiekamp in het Derde Rijk.

In 1940 wordt het Kanaaleiland Guernsey gebombardeerd en bezet door de nazi’s. Als de vierjarige Stephen Matthews in september 1942 met zijn familie gedeporteerd wordt naar een concentratiekamp in nazi-Duitsland vertelt zijn moeder dat ze op vakantie gaan. Op ‘vakantie’ reist hij in een veewagon, ziet mensen voor zijn og...

‘Mijn moeders moed’ is het levensverhaal van Malka Levine. De twee jaar oude Malka en haar gezin schuilen tijdens de pogrom van augustus 1942 onder de vloerplanken van hun gettohuis in Volodymyr-Volynskyi (toen Polen, nu Oekraïne). Wanneer de nazi’s het huis binnenvallen offert vader Moshe zich op zodat moeder Rivka en de kinderen niet gevonden zullen worden. Net voordat hij het luik in de vloer sluit zegt Moshe de laatste woorden die hij ooit tegen zijn vrouw zal uitspreken: Red de ki...

Ik ben best een tevreden mens, maar soms zie ik iets en dan denk ik: dat is misschien wel iets, een bootje bijvoorbeeld. Ik zou dat bootje dan ergens aan het water kunnen leggen en als ik zin zou hebben zou ik er een stukje mee kunnen gaan varen. Niet echt ergens naar toe, meer een paar slagen roeien zodat ik van de kant af ben.

Dan zou ik op een drukke stranddag in mijn bootje kunnen stappen en het gekrioel achter me kunnen laten. Midden op het water zou ik een beetje kunnen gaan liggen soez...