Hollandse hofjes spreken al zes eeuwen tot de verbeelding. Het is hun bijzondere architectuur die deze kleine, verborgen stedelijke oases onverminderd actueel maakt. In iedere periode innoveren architecten het veertiende-eeuwse archetype in reactie op veranderde maatschappelijke verhoudingen. Altijd ervaren bewoners en bezoekers een bijzondere, stedelijke intimiteit in een sfeer van collectiviteit.

Oases in de stad ontrafelt de duurzame verschijningsvorm van het hofje. Het neemt de lezer mee ...

Luchtwachttorens uit de Koude Oorlog geeft een compleet beeld van het landelijke netwerk van luchtwachttorens waarin tussen 1950 en 1968 duizenden vrijwilligers in weer en wind het luchtruim afzochten naar vijandelijke Russische vliegtuigen. Een nationaal netwerk dat een taak vervulde binnen de internationale luchtverdediging van West-Europa. Van de bijna 300 objecten zijn er nog 70 bewaard gebleven: betonnen torens, bakstenen uitkijkposten en commandocentra. De door architect Marten Zwaagstr...

Tijdens de wederopbouw en de Post 65-periode is in Nederland ongekend veel gebouwd en geïnnoveerd: van het Groothandelsgebouw in Rotterdam tot het Evoluon in Eindhoven, van het stadhuis in Terneuzen tot de bolwoningen in Den Bosch. Veel van deze projecten zijn toe aan vernieuwing, waardoor er momenteel veel wordt verduurzaamd en gerenoveerd.

Bouwmaterialen 1940-1990 beschrijft op een overzichtelijke manier het bouwproces, de materialen en de technieken van de naoorlogse Nederlandse architect...

This PhD thesis focuses on Urban River Corridors (URCs) as spaces of social-ecological integration par excellence—that is, spaces where the interaction between the urban systems (carrying the ‘social-’) and the river system (carrying the ‘-ecological’) is (potentially) the most intense. The general hypothesis is that with an integrated spatial understanding, planning and design of rivers and the urban fabric surrounding them, cities could become more resilient, not just to flood-rel...

In de zeventiende eeuw liet de stedelijke elite op grote schaal buitenplaatsen en landgoederen in het Hollandse laagland aanleggen. Zij verkozen de meest welgelegen plaatsen voor hun zomerverblijf met speelhuizen, bomenlanen en geschoren hagen. De voorkeur om in elkaars nabijheid te gaan wonen was veelal ingegeven door eenzelfde gebruik of vanwege een vergelijkbare stedelijke of landschappelijke beleving van de omgeving. Door identieke keuze drukte de elite hun stempel op het landschap.

Door ...

Joke Reichardt: Reis door een land vol wonderen. Architect Willem Marinus Dudok op lezingentour door

Amerika, 19 september-18 december 1953 Frederik Vandyck en Matthijs Degraeve: ‘Baukultur’ in Brussel. Kleinschalig industrieel erfgoed van bouwbedrijven als drager van de productieve stad Hélène Damen: Sober Nederlands vlagvertoon. Naoorlogse ambassadegebouwen in Washington en Bonn Publicaties: Marinke Steenhuis (red.), De nieuwe grachtengordel. De realisatie van het Algemeen Uitbreiding...

In de negentiende en twintigste eeuw drukte Gerrit van Arkel met een groot aantal belangrijke projecten zijn stempel op het aangezicht van de stad Amsterdam. Hij ontwierp vele woonhuizen en bedrijfspanden in het Centrum en daarbuiten. De waardering voor zijn art-nouveau stijl nam na de Tweede Wereldoorlog af. Een hernieuwde interesse en herontdekt archiefmateriaal vormden echter de basis voor een nieuwe biografie met een complete oeuvrelijst.

Willem van Tijen (Wormerveer 1894 – Heemstede 1974) was een visionaire architect. Hij was een pionier van het nieuwe bouwen, stond met zijn Rotterdamse architectenbureau aan de wieg van de sociale woningbouw en werd beeldbepalend voor het Nederlandse bebouwde landschap. Velen hebben zijn woonwijken, galerijflats, standaardwoningen, scholen en bejaardentehuizen gekend of zullen zich die herinneren. Ze hadden een diepgaande impact op het naoorlogse leven en wonen, waarbij de architect steeds ...

De site van Villers is beroemd om haar indrukwekkende, negentiende-eeuwse ruïnes van een middeleeuwse cisterciënzerabdij.

Nadat de Franse revolutionaire administratie in 1796 de kloostergemeenschap opheft en de eigendommen als nationaal goed verkoopt, herleidt de nieuwe eigenaar de site tot verkoopbaar bouwmateriaal. De natuur overwoekert de stenen restanten. Los van spijt over wat zo verloren gaat, creëert het verval een omgeving die intrigeert. De ruïnes figureren in negentiende-eeuwse...