Op een ochtend aan het begin van de zomer wordt Vink wakker en denkt aan Dora. Hij had haar willen vragen mee naar het strand te gaan, maar durfde niet. ‘Altijd zou ik een jongen blijven van een jaar of zestien, die iets wilde vragen, die zijn hart voelde bonzen, die zijn hoofd voelde gloeien, maar niets vroeg.’ Wat volgt zijn Vinks dromen, gedachten, wensen en nachtmerries: 52 variaties in zijn reactie op Dora, die met een picknickmand binnenkomt en vraagt of hij meegaat naar het strand....

‘Kijk, daar komen mensen aan.’ Zo begint De optocht, een groots gedicht, waarin alle mensen – verlorenen, gelukzaligen, onschuldigen, eenzamen, hebzuchtigen – één lange apocalyptische stoet vormen. Ter gelegenheid van Toon Tellegens verjaardag verschijnt dit zeer lovend ontvangen boek in een nieuwe, uitgebreide editie, op verzoek van de dichter met prachtige tekeningen van Annemarie van Haeringen.

Sinds Misschien wisten zij alles, zijn om¬vangrijke verzameling dierenverhalen, heeft Toon Tellegen gelukkig nog veel meer over de dieren geschreven. In Iedereen was er heeft hij die nieuwe verhalen, vol fanta¬sie en filosofische gedachten, gebundeld. Alle grote thema’s van het leven komen aan bod in de vaak ontroerende ontmoetingen tussen de dieren.

Niemand kent de stoftor, die in zijn eentje op de maan woont. Ver weg ziet hij alle andere dieren. Op een dag roept hij ‘Het spijt me!’ door een toeter. Elk dier dat die woorden hoort, denkt dat ze speciaal voor hem zijn bestemd. De neushoorn meent dat het nijlpaard het zei toen die op zijn tenen trapte, de beer gelooft dat hij het net zélf zei toen hij alle taarten had opgegeten. Spijt is nergens voor nodig, volgens de woelrat, net als kiespijn, jeuk en koude voeten. Maar dan roept de s...

De muis is vol ontzag voor iedereen die moed heeft. Dat zou hij ook wel willen, moed hebben, en vooral de moed om een toespraak te houden. Zo een waardoor iedereen zal omvallen van verbazing en voorgoed zal veranderen. Dan zal hij niet langer de grijze muis zijn, maar de overdonderende en baanbrekende muis.

Lange tijd denkt hij na over zijn toespraak, maar telkens deinst hij weer terug om hem ten overstaan van alle dieren te houden.

In zijn nieuwste dierenroman stelt Toon Tellegen de kikker centraal, een rol die de kikker maar wat graag op zich neemt. Hij kwaakt dat het een lieve lust is, en dat doet hij het liefst voor een groot publiek. Maar waar is dat publiek, waar zijn de anderen, vinden zij het gekwaak dan niet prachtig? Hij doet toch zijn best, en wat is er mooier dan zijn gekwaak? Het kwaken is zijn lot, als hij niet kwaakt dan denkt hij aan kwaken, en als hij slaapt dan droomt hij ervan. Het mag de anderen wel e...

Een leven trekt voorbij in de nieuwe bundel van Toon Tellegen. Herinneringen aan vroeger wisselen af met overpeinzingen over het voorbijgaan van de tijd. Langzaam glijden we langs een helling en raakt onze tijd op, zien we de dood dichterbij komen. Zoals in het gedicht ‘Op weg’:

Ik wou dat ik langs een weg liep die onbegaanbaar was,zodat ik moest terugkeren, maar niet terugkeerdeen maar doorliep en doorliep,het verschil tussen begaanbaar en onbegaanbaar nog niet wist.

Het dikke boek met de dierenverhalen van Toon Tellegen, dat onderhand zo populair is geworden als de Bijbel, is nu uitgebreid met de bundels Brieven aan niemand anders en De verjaardag van alle anderen. Een bonus van maar liefst negenennegentig verhalen!

Mance Post vulde haar veelgeprezen verzameling Vignetten voor de wereld van Tellegen aan met nieuwe diersoorten.

SPIJT

Het spijt me.

Die drie woorden!

die zijn geboren uit ontgoocheling

en een zucht van onnadenkendheid

die zijn groot geworden in het naargeestige midden

tussen lief en leed

die door het leven hebben gemarcheerd

één twee één twee,

dromend van een oogopslag

en die ongemerkt van betekenis zijn veranderd,

verbleekt

in het lege aangezicht van onbekenden

hemels en vergeefs

o het spijt me, het spijt me!

Op een dag merkt de krekel dat hij een vreemd gevoel in zijn hoofd heeft. Het is een zwaar, onwrikbaar gevoel, dat niet meer weg wil gaan. De dieren noemen hem niet meer de krekel, maar de sombere krekel.

Pas na lange tijd en met veel moeite verdwijnt dat gevoel weer uit zijn hoofd.

Toon Tellegen schetst het portret van de krekel die gebukt gaat onder een depressie en daar ten slotte weer van herstelt.