Sinds een jaar of zeven heeft Nelleke Noordervliet een huis in Beara, in het zuidwesten van Ierland. Iedere ochtend loopt ze over dik gras en mos naar een eeuwenoud pad, de Beara Way. Sinds de steentijd hebben daar mensen gelopen, in een landschap dat alleen op trage wijze doorgrond kan worden. Te voet, dus.

Tijdens haar wandeling komen de oude mythes van de streek tot leven, verhalen waarin onverschrokken koninginnen zich meten met hun echtgenoten. In kaplaarzen en met een natte modderbroek ...

Al een pandemie lang loopt Willem Jan Otten langs de Sloterplas in Amsterdam. Het is een manier om een vol hoofd te ordenen – een hoofd dat continu wordt belegerd door nuttige gedachten, oordelen, planeetpaniek en verloren dierbaren.

Hoewel Otten zijn rondje alleen maakt, is hij altijd in gezelschap. Er zijn passanten, zoals de Rastarenner, wiens vervilte haardos met elke pas opveert; een soevereine Airedale terriër, die even met de schrijver oploopt, en tal van paarlopers. Er zijn ook me...

In Gods wegen loopt Marijke Schermer stukken van het Brabantse Kloosterpad, bezoekt zij kloosters, en spreekt zij met nonnen, pelgrims en anderen. Zo loopt ze bijvoorbeeld een stukje met haar moeder, die in 1948 naar de nonnenkostschool in Aarle-Rixtel ging en daar gek werd van heimwee. Ze loopt een eindje mee met een jonge non en vraagt zich af wat haar bezielt, en wat zij met elkaar gemeen hebben, ze ontmoet een stelletje pelgrims en ze spreekt de priorin van een klooster die ook de CEO is ...

Jarenlang loopt Maartje Wortel dagelijks met een vriendin tien exact dezelfde rondjes door het Oosterpark in Amsterdam. Het is als een plaat waarin de naald een steeds diepere groef achterlaat. Ze voeren in zekere zin steeds dezelfde gesprekken. Alleen de mensen die op de bankjes in het park zitten variëren.

Plotseling verhuist haar vriendin, verandert de wereld in een niet bij te houden tempo, en bereikt Wortel een dieptepunt. Ze moet blijven lopen, maar datzelfde rondje voelt als verraad. ...