Soms klinkt het als trompetgeschal. Soms als een voorwereldlijk beest. Het is iets tektonisch, zeggen Nadja en Lev ter geruststelling tegen elkaar. Iets meteorologisch, wellicht. Maar deze duistere klanken hingen niet altijd in de lucht boven hun huis in de Russische bossen. Ooit dreef het biologenechtpaar er een asiel voor verweesde berenwelpen, maar de vrijwilligers komen niet meer, en terwijl Lev zijn geheugen verliest, strijdt Nadja tegen haar herinneringen. Waar is iedereen gebleven? Wat...

Je lichaam. Waarmee je voelt, waarmee je een ander omhelst of wegduwt, waarin je alleen kunt zijn, of wordt gekoesterd. Het lukt de mensen in Om aan te raken niet altijd om uit hun hoofd te komen en de intimiteit te vinden waarnaar ze verlangen. Sommigen weten niet eens dat ze hunkeren, anderen kunnen het moeilijk uitdrukken. En als het ze lukt om een ander aan te raken? Dan raast er een hitte door hun borst, van schrik, plezier of beide – of ze komen eindelijk tot rust.

Kiek is bang. Haar vader is ver weg, in een land waar het oorlog is. Hij is dokter en wil mensen helpen. Maar het is daar levensgevaarlijk. Hij kan een ziekte krijgen, of een ongeluk. En er zijn verdwaalde kogels!

De moeder van Kiek stelt haar gerust. Bijna niemand heeft een dode vader. De kans dat Kieks vader iets ergs overkomt is maar heel klein.

Kiek wil de kans nog kleiner maken. Ze krijgt een idee…

Ik keek naar Mona, onze hond. Ik kende niemand met een dode hond én een dode vader. E...

Fieke brengt op een dag het oude circuspaard van Olga mee naar huis. Ze heeft Olga plechtig beloofd voor hem te zorgen, wat er ook gebeurt. Maar thuis op het terras is er geen plaats voor Lasse. En dan duikt er ook nog een clown op die beweert dat Lasse van hem is. Er zit voor Fieke niets anders op dan het paard te verstoppen.

Stan loopt weg van huis en sluit zich aan bij een reizend circus. Hij ontmoet de meest wonderlijke mensen, zoals Dostojevski van de vis-een-eendje kraam en de geheimzinnige Madame Rose, die Stan een gouden toekomst voorspelt.

Op een dag staat Stan ineens oog in oog met de grote Pancho Pirelli: de man die met piranha’s zwemt. De legendarische held herkent in Stan zijn opvolger , maar durft Stan het aan om bij hem in de leer te gaan?

Veelbekroond auteur David Almond schreef een fantasierijk ...

Wat is het waard

dat jouw hoofd zacht op mijn schouder

dat jouw lach op mijn gezicht

dat we samen lief en ouder

dat we samen in het licht

dat we alles willen geven

dat jouw handen in mijn schoot

dat we samen eeuwig leven

dat we samen eeuwig dood

onbreekbaar – 31 gedichten

2512 woorden – 16 illustraties

‘In de file op de ringweg kwam het zomaar bij hem op. De gedachte aan God. En aan zijn gevoel voor humor in het bijzonder. Ja, hij wist het nu zeker. Als God bestond was hij een humorist.’ Dat schiet de jonge kunstenaar die net in Berlijn een kamer heeft gehuurd te binnen. Islamitisch opgevoed als zoon van een Egyptische vader en een Nederlandse moeder groeide hij op in Egypte, een verleden dat hij achter zich heeft gelaten. Zoals blijkt in het aangrijpende openingsverhaal, waarin hij naa...

Het zijn strips.

Én het zijn gedichten.

Het zijn stripgedichten!

Edward van de Vendel schreef de gedichten.

Over chips aan je vingers,

starende baby’tjes,

goudvissen als gouden lampjes in de grond

en een trein met spoken…

Floor de Goede (van Flo) maakte er strips van.

Stripgedichten dus!

De eerder verschenen bundels stripgedichten werden bekroond met een Zilveren Griffel (Opa laat zijn tenen zien) en een Vlag en Wimpel van de Griffeljury en de Stripschappenning voor Album van het Jaar (D...

Ooit waren Lilita’s ouders gelukkig samen. Tot haar moeder wegvluchtte en haar vader een torenhoge muur om de stad liet bouwen. Niemand kan er nog in, ook Lilita en haar moeder niet.

Als Lilita twaalf is wil ze weten wie haar vader is. Op de rug van een reuzenschildpad maakt ze een lange reis naar de stad en glipt stiekem naar binnen. In een paradijselijke tuin vindt ze eindelijk haar vaders villa met wel twaalf kamers en een torentje. Maar hij woont er allang niet meer alleen: hij heeft e...

Snikheet is het op 2 juli 2015, precies de middelste dag van het jaar. Vanwege de hittegolf heeft de weerman het hele land dispensatie verleend. Maar met Sylvia Ciecierzky (moeder van een volwassen tweeling, tweemaal gescheiden, vertaalster en verwoed aanhangster van zelfredzaamheid) heeft deze dag andere plannen. Zij zal een man ontmoeten die ze twintig jaar eerder, op zijn zestiende, voor het laatst heeft gezien. De ontmoeting blijkt een vuurproef voor hen beiden.