Na vele wegen bewandelt te hebben. Pakten we af en toe wat op en namen het mee. Het waren gedichten, zomaar naar ons toegekomen. Alsof ze er vanzelf al waren. We hebben ze gekoesterd en laten zeggen wat ze te vertellen hadden. Ze brachten ons steeds weer terug naar de herinnering aan liefde en geluk.

Op onze weg van toekomst worden we vroeg of laat allemaal wel eens geconfronteerd met leed en smart. Ervaren we dingen, gebeurtenissen, die ons gemoed belasten. Schouders, gebukt onder kwalen en woorden die onbezonnen gebruikt, gesmeten, ons het leed verdeelden. Schrijden we domweg verder. Gezichten vertrokken in een grimas, wolken van haat, dan weer beneveld door schaamte, stilten die we ons nietszeggend laten passeren, onbegrip maar ook wroeging om hetgeen we anderen ooit hebben aang...

De bundel HET EI VAN FABERGÉ van WILLEM VAN ZADELHOFF is deel 21 in de reeks Eigentijdse Poëzie van uitgeverij VoetnootWillem van Zadelhoff maakte in 2008 zijn poëziedebuut met de bundel 'Tijd en landen', waarvoor hij de Herman de Coninckprijs ontving. Nu verschijnt bij Voetnoot 'Het ei van Fabergé', een verzameling gedichten over wat er is en wat er was, over onthouden en vergeten, over beelden en herinneringen. Ze ademen de sfeer van een grofkorrelige foto, net scherp genoeg om te zien ...

De gedichten in Molwerk geven zich met volle overtuiging bloot, maar je moet er wel oog voor hebben. Want vaak zijn het kleine onderwerpen, onopvallende plekken - buitenwijken, industrieterreinen - waarover Kuipers dicht. Maar vlak onder de oppervlakte van regen, ind en wolken gaan drama's schuil die in een dwarse, geestige taal worden uitgevochten. Dat is de taal van de poëzie, het enig geldend excuus voor het schrijven van gedichten, maar Kuipers neemt scherp waar, en zo wordt het ook de t...

'De ballade van de hersenkrimp' is een monoloog in verzen van de oude, in een verpleeghuis opgenomen professor Hulst van Lagerweij, die, omdat zijn geest enigszins verward is, uit Huize Vlier wegloopt en rond gaat dwalen. Tijdens zijn omzwerving, die hem naar diverse plekken voert (een bietenveld, een supermarkt, een kerkhof), vindt hij een kostbaar voorwerp dat hem een aanzienlijke geldelijke beloning zal opleveren. Na deze vondst belandt hij uiteindelijk toch weer in Huize Vlier...

Inmiddels is dit boek twee en onderscheidt het zich van het eerste. Hierin zijn mijn gedichten wel voorzien van een foto. Ook hier heb ik weer met veel plezier aan gewerkt en hoop dat het in de smaak valt.

Opnieuw gaat alles weer over het leven en vooral gevoelsleven. Niemand die er aan ontkomt en alle dagen zijn dan ook doordrenkt van indrukken en alles wat meer is.

Dit maakt het leven dan ook tot het leven wat men leidt en ervaart.

Veelal op verzoek verwoord ik dan ook d.m.v. schrijven wat ...

Gedichten uit het leven voor ieder is er een gedicht waar men zich mee kan vergelijken.Het geeft een gevoel van herkenning.Een leven in vogel vlucht met foto's die bij het gedicht passen.

Inspiratie uit het dagelijks leven

Geschreven en gefotografeerd door Cornelis Brocard geboren in Maassluis 13 maart 1947

Dat een tuin mij zo kan inspireren, mij zoveel rust kan brengen, mij zo kan bezighouden, mij zo boeit en mij zo dicht bij de natuur kan brengen...........

Ik had dit alles nooit gedacht toen wij de volkstuin nog niet bezaten.

In deze bundel wil ik jou laten meegenieten van mijn vreugde, wil ik die prachtige momenten met jou delen, wil ik jou van alles over onze tuin vertellen.

In dit boekje ben je welkom in onze tuin. Met trots neem ik je mee voor een rondgang vol poëzie.

Ben je al een tuin...

Meer en meer zien we mensen weer als individuen en gevoelens als een aangename warmte die we samen met iemand kunnen delen. Ogen die stralen van geluk bij een ontmoeting. Een rilling over lijf en leden door een aanraking van je geliefde, hartstocht en passie.. Het zijn slechts enkele impressies, momenten waar het hart mee gevuld en waar een stem al eens te kort kan schieten. Hoe mooi is het immers, om in alle discretie emoties met elkaar te delen. Barts geeft aan dit bewustzijn een eigen taal...

`Vanochtend begon een groep aan zijn schreeuwtherapie. / En al dat lawaai is niets dan opzichtige stilte. Zo eindigt een gedicht uit de eerste reeks van Opzichtige stilte. Hierin neemt iemand het risico te spreken namens een groep die in de marge van de samenleving is beland. In de daaropvolgende reeksen probeert hij zich los te maken van deze groep en zijn eigen stem, zijn persoonlijke plek te heroveren. Of hem dat lukt is een open vraag: `Gedichten zijn immers precisiewerk van een chaoot.