Hoe vind je houvast in een wereld waar alles caleidoscopisch beweegt? Waar huishoudelijke voorwerpen, land- en stadschappen, dieren en geluiden hun eigen gang blijven gaan? Door goed te kijken. Dat doet Bernke Klein Zandvoort. Soms dromen haar zinnen zich weg van wat concreet is, maar steeds keren ze weer terug naar straten, pleinen, en alle sporen die mensen daarin hebben achtergelaten. Ze houdt beelden en gedachten in de lucht tot er onvermijdelijk iets valt of ze wat morst.

Anne Provoosts generatie is misschien de laatste die nog kan terugkijken op een tijd waarin het stijgende water een hypothese was. In die storm is de geliefde een eiland. Het geruststellende van samen ouder worden is een troost, want ‘er is tussen ons iets enorms aan de gang’. Dit is poëzie over wat naar de keel grijpt en wat je staande houdt.

Maar we streven!

We zullen elkaar alles vergeven

behalve dat de ander de eerste is

die voor de laatste keer ademt

In de poëzie van Leonard Nolens was de stad Antwerpen allang een vertrouwde verschijning. Maar hoewel zij geregeld opdook in losse verzen en één keer zelfs de status van korte cyclus kreeg, bleef ze een weinig spraakzaam personage. In Een dichter in Antwerpen vertolkt zij echter een glansrol. Deze dramatisch opgezette taferelen verknopen de levensloop van een individu met zijn omgeving: het zijn achtentwintig lange gedichten over zijn afscheid van het ouderlijk huis en de geboortestreek, e...

‘Bezat je nu maar een balans’. Zo luidt de titel van de eerste reeks gedichten in deze bundel. Die wens zet ook de toon van de daaropvolgende cycli. Hierin schrijft een dichter van zeventig zijn kinderjaren neer, zijn bestaan als buitenstaander in de binnenstad. En altijd redden hem het woord en de liefste.

Tomas Lieske voert in de magistrale bundel Het spettert geluk opnieuw de op straat levende verschoppelingen in Parijs ten tonele. Ze zijn door Keto Stiefcommando samengebracht in de Arc: een schip dat eerst potsierlijk is opgetuigd en dat daarna tijdens een reis door een achterbakse bemanning veranderd is in een onderzeeboot. Wanneer de Arc vastloopt in de Seine en tot op de bodem zinkt, zien de verbaasde zeeschuimers hoe de achtergebleven Parijse beschaving, van Egyptische beelden tot quinoa...

Ter gelegenheid van zijn vijfentachtigste verjaardag maakte Gerrit Kouwenaar een keuze uit zijn eigen werk, in samenwerking met collegadichter René Puthaar. Het resultaat is een kloeke bundel 'Kouwenaar volgens Kouwenaar': een selectie van de gedichten die volgens de dichter zelf de kern uitmaken van zijn inmiddels bijn zestig-jarig dichterschap.

Kan ik nog zien als ik gestorven ben? Doe ik dan nog steeds `doodgewone vreemde dingen ? Leo Vroman kan in zijn gedichten de dood bijna aanraken. Maar niet alleen door zijn ouderdom: vooral door zijn onvergelijkbare nieuwsgierigheid en zijn tastende, tedere manier om in taal de dood en de gedachten daarover te verkennen.

`Met de vlerken van een vlinder kom ik al ver genoeg, schrijft Leo Vroman. En hoe ver is hij gekomen: op zijn 98e bijna dagelijks dichtend. Zoals we van hem gewend zijn is ook deze bundel weer een soort dagboek van gedichten, over de liefde, de naderende dood, een verleden vol verhalen en een hoofd vol humor. Het is een wonder hoe de poëzie, plus de tekeningen die Vroman er ook nog bij maakt, hier zo fier en sprankelend blijft doorgaan.