De egel, dat ben ik is een boek dat een wel heel bijzondere plaats inneemt in het oeuvre van Toon Tellegen. We lezen over de egel en al zijn wederwaardigheden, over zijn stekels (‘Waarom heb ik zoveel stekels? dacht de egel. Waarom niet één of twee? Ik heb toch ook maar één neus en twee oren?’), en over zijn verlangen naar eenzaamheid en rust. En tegelijk lezen we daarmee misschien de diepste wensen van de schrijver zelf. ‘Ik wou dat ik in mijn hoofd kon kijken, dacht hij op een kee...

De dieren zijn er altijd voor elkaar, zeker als het eens niet meezit. Ze zorgen voor troost en gezelschap als iemand verdrietig of wanhopig is, niemand hoeft zich alleen te voelen. Ze helpen elkaar; zo stelt de olifant de sombere krekel vrolijk voor om samen in een boom te klimmen, en heeft de sprinkhaan in zijn winkel gelukkig nóg een dag voor de eendagsvlieg.Sommige dieren kunnen ook gewoon niet zonder elkaar, zoals de slak en de schildpad in hun eeuwige wedstrijd wie het langzaamst is, of...

‘Als ik zeg dat ik op reis ga,’ vroeg de mier aan de eekhoorn, ‘word jij dan verdrietig?’Ze zaten aan de oever van de rivier en keken naar de overkant. Het was zomer, de zon stond hoog in de lucht en de rivier glinsterde.‘Ja,’ zei de eekhoorn, ‘dan word ik verdrietig. Maar als ik dan zeg dat je niet mag gaan, word jij dan boos?’

In Zorg goed voor jezelf bracht Toon Tellegen zijn troostrijkste dierenverhalen bijeen, voor iedereen die op reis gaat of juist thuisblijft.