We zijn in een fout vakantiepark in Zuid-Europa, in een postkantoor, in een ziekbed, op de markt, in een spookcafé, in een beschimmeld Limburgs huisje, het station van Maastricht, een volle tram, de slijmerige regen. Sylvia Witteman kijkt om zich heen en verwondert zich over de merkwaardigheden van het dagelijks leven. Waarom verkoopt de Hema geen shirts met ‘Cute little vakkenvuller’ erop? Waarom zou iemand in godsnaam een tatoeage nemen van een verwarmingsradiator? Of een opgezette kat...

Zoals we weten ziet Witteman de zaken scherp. De gevolgen zijn niet altijd te overzien; dan wint de hebzucht het een keer van de verlegenheid, maar

blijkt de aangesproken vrouw in de felbegeerde jas juist in diepe rouw. En zeker, ánderen maken stellig misbruik van de zelfscanner, door het prijsje van een zak ordinaire uien op de rijkeluistomaten te plakken, maar wat heb je daaraan als je de braafheid zelve bent?

Gelukkig zijn er ook volslagen eenduidige observaties. Jarig zijn is alleen leuk...