Weergaloos zelfportret van de filosoof die verwachtte pas 'postuum geboren' te worden. Ecce homo, in 1888 vlak voor zijn geestelijke instorting voltooid, werd pas acht jaar na zijn dood (1908) voor het eerst uitgegeven, en ook nog ernstig onttakeld door Nietzsches op eigenroem bedachte zus. Nog steeds brengt de vraag hoe serieus deze met superieure ironie geschreven autobiografie moet worden genomen de grote geesten in beroering. Bijwijlen tot schaterlachen verleidend, bijwijlen tot gniffelen...

In dit boek, dat bovenal een oefening in levenskunst wil zijn, zet Luc Ferry verrassend eenvoudig uiteen wat filosofie behelst en wat je eraan kunt hebben. Het is bedoeld voor de volwassene die globaal wil weten wat filosofie is, en voor de jongere die wil beginnen met het lezen van de filosofen zelf. De invloedrijkste Franse filosoof van het moment slaagt er glansrijk in de lezer, ook de minst daarop voorbereide, de zin en het nut uit te leggen van de belangrijkste denkbeelden uit de geschie...

Het rijke, veelzijdige Menselijk, al te menselijk (1878-1879) markeert een ommekeer in Nietzsches denken. Hij distantieert zich van het wagneriaanse wereldbeeld en plaatst zich in dit aan Voltaire opgedragen boek in de traditie van de Verlichtingsdenkers en Franse moralisten als Montaigne, La Rochefoucauld, Vauvenargues en Chamfort. In zijn eerste grote aforismenboek betreedt de subtiele psycholoog Nietzsche voor de eerste keer de denkerbühne. Als verlicht gentilhomme observeert hij de mense...

De problemen van bomen in de stad, de kansen voor bomen in het bos, hoe hoog en hoe dik en hoe oud bomen wel niet kunnen worden, hoe ze inspelen op de wisseling der seizoenen, de uitbundige bloei van zoete kers in de Limburgse heuvels, het harde bestaan van eikjes aan de Zeeuwse kust, wat mensen kunnen hebben met bomen (of hout) en wat bomen op hun beurt kunnen hebben met paddestoelen (of mos), wat beuken nou eigenlijk anders doen dan eiken, hoe pienter bomen reageren op uitwendige prikkels (...

Natalia Ginzburg schreef Familielexicon toen ze in de jaren zestig in Londen woonde. Vol heimwee naar haar grote, luidruchtige Italiaanse familie staat ze stil bij de routines en rituelen, grappen en beledigingen die deel uitmaken van elke familie. Haar vader Giuseppe Levi, een Joodse wetenschapper, gaat geheel op in zijn werk en wandelmanie. Hij staat op gespannen voet met zijn weemoedige vrouw Lidia – toch kan hij niet zonder haar. Ze staan aan het hoofd van een huis vol vrienden, boeken ...