In haar derde dichtbundel, applaus vanuit het donker, verkent Hélène Gelèns thema's als 'het spel' en 'de lach'. Vrolijke en onschuldige fenomenen, zo lijkt het. Maar klinkt de lach altijd ongedwongen? Of heeft een speelse omgang met de werkelijkheid ook schaduwkanten? In applaus vanuit het donker worden liedjes gezongen, spelregels bedacht, herinneringen gemaakt en achteloze uitspraken gedaan. En daar wordt voor geklapt... vanuit het donker. Vanuit de duisternis klinkt de muziek van ons d...

Hij is weer terug, er ist wieder da, de door de geallieerden in Neurenberg bij verstek ter dood veroordeelde SS-generaal Gottfried Judejahn. Onverwacht herrezen en terug uit de woestijn, waar hij de Arabieren discipline heeft geleerd voor hun beslissende slag tegen de jonge jodenstaat Israël. Incognito (en met een grote zonnebril) rijdt hij in een grote Mercedes met Arabisch kenteken Rome binnen. Het thuisfront heeft hij laten weten, dat hij voor belangrijke zaken in de stad zou zijn.

Zijn vr...

De twaalfjarige David ontmoette de oude meneer Rosenthal toen hij zich samen met een paar klasgenoten als vrijwilliger aanmeldde voor de actie 'adopteer een bejaarde'. Volgens Rosenthal begint het leven pas bij zeventig. De moeder van David vindt het maar niets; hij zou eens vrienden moeten maken met mensen 'van wie de leeftijd niet een veelvoud van vijfendertig bedroeg'.

Maar de klasgenoten van David maken lang niet zulke spannende dingen mee als Rosenthal. Er zijn altijd huizen en straten ...

Twee huizen, twee continenten - wat is het eigenlijk

precies, dat zich ons in een huis laat thuis voelen? Of

juist niet? Als Bill en Jane op bezoek zijn in Zuid-Afri-

ka en Bill haar in de Karoo de farm 'Nietverloren' van

zijn grootvader wil laten zijn, is de armoedige boerderij

intussen opgeknapt en in een prachtig toeristenresort

veranderd. Bill is verbijsterd en verbitterd, het is 'de ver-

bittering van een verslagen liefde'.

'We waren meteen verliefd op het huis,' zeggen

vrie...

Aan het begin van de vorige eeuw wordt de zesjarige Polly Flint achtergelaten bij haar twee vrome tantes, een norse weduwe en een onberekenbare dienstmeid. In hun gele huis aan de Engelse kust, met niets anders dan duinen en een uitgestrekt landschap om zich heen, zit er voor de eenzame wees niet veel anders op dan te lezen. Vooral Robinson

Crusoe sluit ze in haar hart, ze delen immers hetzelfde lot: beiden achtergelaten op een verlaten stukje land en beiden de held van hun eigen verhaal.

...

Len Howard (1894-1973) bracht de tweede helft van haar leven door in een klein, afgelegen huisje op het Engelse platteland. Daar schreef ze twee internationale bestsellers over de mezen, roodborsten, mussen en andere vogels in en rond haar huis. Voor wie er anno 2016 langsloopt, doet enkel het naambordje ‘Bird Cottage’ nog denken aan haar wonderlijke levensverhaal.

Het raam van het vogelhuis stond altijd open, de koolmezen en mussen waren vrij om te komen en te gaan en landden op de typ...

Ik heb het de tuin nog niet verteld is een gelaagd boek dat de seizoenen van de tuin volgt. Over leven en dood, vol met fijnzinnige reflecties over filosofie en het dagelijkse leven, over religie en frustratie.

Als het duidelijk wordt dat zij ongeneeslijk ziek is, trekt Pia Pera zich steeds meer terug in de natuur. Ze vecht zo lang als ze kan om actief te blijven, omringd door de schoonheid van haar Toscaanse tuin. Toch is ze nooit alleen. Wanneer Pia’s armen en benen het niet meer redden,...

Hoe komt het toch dat door de eeuwen heen auteurs en boeken die in hun tijd beroemd waren in de vergetelheid raakten, terwijl andere de tand des tijds hebben doorstaan? Waarom lezen we nog steeds Erasmus en T.S. Eliot, Emants en J.L. Borges? En zullen onze grote hedendaagse schrijvers als Harry Mulisch, Amos Oz en Nadine Gordimer over enkele generaties vergeten zijn? Wat maakt de klassieke schrijvers, ook die van de moderne tijd, tot klassieke schrijvers, en wat is eigenlijk klassiek?

J.M. Coe...

Een jonge biograaf die schrijft over de overleden John Coetzee, interviewt mensen die belangrijk zijn geweest voor de auteur - een getrouwde minnares, lievelingsnicht Margot, een Braziliaanse danseres, vroegere vrienden en collega's. Een soms hartverscheurende, soms uiterst geestige roman.

De oude rietdekker vertelt, zijn zoon schrijft het op. En blijft doorschrijven tot na zijn vaders dood. Rinus Spruit schetst met gevoel het harde bestaan van een rietdekkersfamilie in het begin van de vorige eeuw.

Met veel toewijding laat Spruit ons kennismaken met een manier van leven, die mijlenver van ons verwijderd lijkt, maar die door de dagelijkse details heel herkenbaar wordt en dichtbij komt.