Robert Gabor Charles (Rogi) Wieg (1962- 2015) ontving voor zijn dichtbundel Toverdraad van dagverblijf in 1987 de Lucy B. en C.W. van der Hoogt-prijs. Uit de 16 dichtbundels die hij schreef werd op zijn verzoek door Peter de Rijk een bloemlezing samengesteld. Ook de gedichten die in zijn 'persoonlijke kroniek' Liefde is een zwaar beroep (1987), de catalogus De kleine schepper en de laatste gedichten die in het literair tijdschrift Extaze stonden, kwamen in aanmerking voor deze voor Rogi Wieg ...

Ethiopië 1991. Lasta, een meisje van veertien, woont in Lalibela, het beroemde stadje met de uit de rotsen gehakte kerken. Soldaten van het moorddadige communistische regime zoeken haar vader Anbessa, een onderwijzer, die ze aanzien voor een opstandeling. Hij vlucht. Uit wraak wordt Lasta's moeder door de soldaten verkracht en vermoord. Een hoge officier biedt Lasta een baantje aan als huismeid in Addis Abeba. Ze wordt uitgebuit. Ze vlucht en komt terecht tussen de duizenden mensen die op st...

'Waarom ging je eigenlijk geschiedenis studeren?' vraagt Sjors.

'Omdat jij me vertelde dat het heden vooral ook verleden is.'

Gekke Sjef van de honden, zo noemen buurtbewoners hem, een dwaze ouwe man. Sjef Sonneschein leeft in een in zichzelf gekeerde wereld, waartoe alleen Mounia, een verslaafde prostituee toegang heeft. Hij wordt belaagd door boze dromen uit het verleden. De voettocht in 1933 als zesjarig kind van Heerlen naar keizerstad Aken. Zijn vader, door de nazi's vermoord. Verwarrend...

Wat begint als een luchtig literair experiment loopt uit op het relaas van het leven van journalist Pieter Fransman. Een bizarre familiekroniek van bijna een eeuw waarin families uit Oost en West met elkaar versmelten. Daarin constateert hij dat de taal een onbetrouwbare kameraad is, die hij niettemin nodig heeft om te overleven. Als hij op vijfenveertigjarige leeftijd besluit een fictieve autobiografie te schrijven alsof hij vijfenzeventig is, weet hij niet dat hij daar meer dan dertig jaar ...

In De geur van bruine bonen, het eerste deel van een naar feuilletonromans opgezet tweeluik, staat het leven van Ilse Madrettor centraal. Zoals zovelen verliet ook haar moeder Suriname rond het uitroepen van de onafhankelijkheid. Ilse blijft achter bij haar grootmoeder in Paramaribo. Dat verandert wanneer Anita Madrettor, Ilses moeder, in haar nieuwe gezin moeite krijgt alle ballen in de lucht te houden. Ilse wordt naar Nederland ‘gehaald’, waar ook haar oom Frank woont, de jongste broer ...

“Het Spaanse woord voor regen is lluvia, spreek uit: joebia. Er zit iets jubelends in, maar vreugdekreten ontsnapten niet uit mijn mond toen ik het Iberisch schiereiland binnenfietste en halt hield in een verregende, zondagse provinciestad. De plassen in de straten vulden zich met cirkels, en nog meer cirkels. Gesloten winkels. Roerloze auto’s. Een natte hond. Alleen de kerk was open. Ik nam plaats in de bewierookte bankjes en keek naar Jezus aan het kruis. Bidden is het summum van opport...

De essays in Razende stiltes vormen een waaier van uiteenlopende culturele, sociale en politieke kwesties, nu eens opschuivend van stil naar roerig, dan weer in een toon die onder de hoofdtoon meeklinkt. De elf opgenomen essays zijn ondergebracht in drie afdelingen: Taal van de stilte, Transities en De stiltes van geweld. Beginnend bij kunst en architectuur, zoals beleefd in Japan maar niet alleen daar, beweegt het schouwspel dat ons geboden wordt zich naar groepen vluchtelingen die zich tuss...

‘Wie van namedropping houdt kan in de gedichtenbundel Wiggelied verre verwantschappen met Jan Arends, Anna Świrszczyńska en zelfs Elsa Lasker-Schüler lezen, maar Margriet Westervaarder heeft toch vooral haar eigen stijl om de grote thema’s in te verdichten: jeugd, pijn, afscheid en verzoening. De gedichten zijn nuchter en wars van sentiment, waardoor ze des te harder aankomen. Wiggelied is zintuiglijk, zinnelijk, angstaanjagend, ongemakkelijk, ontroerend, hartstochtelijk en vooral: aan...

In Tijd om te gaan zijn er nucleaire aanslagen gepleegd op Europa, dat zich veilig waande, maar onbeschermd bleek. In het Nederland van 2050 zijn de pensioenen waardeloos, de medische voorzieningen geminimaliseerd, de uitkeringen gestopt. Ouderen worden geacht hun leven voortijdig doch feestelijk te beëindigen. Er is evenwel verzet. Velen willen vrij het tijdstip kiezen waarop zij hun drionbox openen. Noodgedwongen vestigen zij zich in leegstaande dorpen waar echter slechts een enkeling in e...