Het is 1960. Cees Nooteboom reist in een bus door het Marokko van een halve eeuw geleden. Naast hem zit een man in djellaba met een geweer en een kalfskop op schoot. Vijftig jaar later ziet hij vanaf de reling van een Duits schip hoe in de buurt van Madagascar een groep mannen in prauwen tegen een halve storm in roeit om in de buurt van het schip te komen. Tussen die twee data bevindt zich een leven van reizen en schrijven, vaak ver van Europa. Timboektoe, Mauritius, Kaap Agulhas, Ouarzazate,...

Cees Nooteboom lezen is zelf reizen. In Frankrijk neemt hij ons mee naar het Parijs van de jaren zestig, de havenarbeiders aan de mistige kust van Bretagne en naar het Frankrijk van Cézanne. Met een haarfijne pen schetst hij de verschillen tussen stad en platteland en brengt hij ons terug naar het land van De Gaulle. Niemand heeft zo’n scherp vermogen tot observatie als Nooteboom: van het rode pluche in oude casino’s in Nice tot de tijdloze klaagzangen van ontevreden boeren. Dit boek nod...

Wat verbaast aan de geschiedenis van Australië is dat het zo

vlug is gegaan.’

De geboren reiziger Cees Nooteboom is gezegend met een

niet-aflatend vermogen tot verwondering. Die eigenschap staat

hem ook ten dienste bij zijn reizen naar Australië, het onmetelijke

land aan de andere kant van de wereld. En hij heeft het

vermogen om door te tijd te reizen. In elegante zinnen opent hij

ook dat vergezicht: ‘Waar wonen de bewoners die niet wonen

maar over het oneindige land trekken, bewegende ...

‘Een is er, die mij echt ziet die middag, een jonge aalscholver. Ik heb hem uit de verte waargenomen als vlek in de rotswand en ben naar hem toe gezwommen, de laatste meters steeds voorzichtiger, omdat ik er zeker van was dat hij zou opvliegen als ik te dichtbij kwam. Ziet hij me niet, is hij niet bang voor me, wacht hij op zijn ouders, kan hij niet vliegen? Ik weet het niet, maar hij laat mij tot vlak bij zich komen. Wel draait hij zijn kop een onmenselijk aantal graden, zodat hij de hele ...