In Oosterwierum was vanaf mei 1944 de LO-centrale van LO-rayon 102 gehuisvest. Dat was een plek voor hulp aan onderduikers in zo’ n 40 dorpen en een groot aantal buurtschappen in vier gemeenten tussen Sneek, Bolsward, Franeker en Leeuwarden. In het dorp zelf zat een groot aantal onderduikers, waaronder belangrijke verzetsmannen, Joden en Joodse kinderen. Tom, een jonge slager uit Leeuwarden, leidde het rayon en werkte samen met Otto, de vrachtwagenchauffeur van de timmerfabriek in het dorp,...

Lianne had al jaren een beeld van het meisje dat haar kindje zou worden. Ze had zelfs al een naam: Loeka.

Samen met haar man Frank deed ze alles om haar te krijgen. En keer op keer moesten ze leven met de teleurstelling dat het anders liep.

Een gekmakend proces, van lange ziekenhuisbezoeken, hoop gevangen in buisjes, echo’s zonder hartslag en het eindeloos wachten.

Tussen pijn en verlies dringt iets door: humor. Zelfspot. En de kracht om samen overeind te blijven, wat er ook gebeurt.

Een o...

Op jonge leeftijd werd Edwin Stolp geconfronteerd met niet te herleiden klachten van geestelijke overbelasting en stemmingswisselingen. Het duurde lang voordat dejuiste diagnose was gesteld: hij bleek aan de ziekte van Huntington te lijden, een zeldzame erfelijke ziekte die bepaalde delen van de hersenen aantast. Toen vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Hij had zijn moeder zien veranderen: ze ontwikkelde een onverklaarbaar vijandig gedrag en werd onvoorspelbaar in de omgang. In een latere ...

Toen ik klein was, leerde ik van mijn omgeving dat er dingen aan mij mankeerden, mijn schaduw kon ik toen nog niet herkennen als een deel van mezelf. Maar wat vanbinnen wordt ontkend, ook al is het onbewust, komt uiteindelijk toch van buitenaf wel naar je toe. Leeftijd maakt daarin niet uit, het krijgt alleen wel steeds meer vorm door de jaren heen.

De hoofdpersoon van dit boek wordt in haar werk gewaardeerd omdat ze gevoel en verstand lijkt te kunnen scheiden. Voor haarzelf is leven vanuit ha...

Van alle keren dat ik iets moest loslaten in mijn leven was het loslaten van Margo de moeilijkste keer. Het was ook anders dan toen mijn geliefde Nettie uit mijn leven werd gerukt. Ik was toen veertig en stond midden in de maatschappij, op het hoogtepunt van mijn carrière, wat later bleek. De kinderen en mijn baan eisten alle aandacht op. Ik nam geen ruimte om dat verlies te ervaren, waardoor het jarenlang telkens kon terugkeren.

André Dierick werd in zijn leven meerdere keren geconfronteer...

Je maakt wat mee als kankerpatiënt

‘U moet het zo zien: als een paardenbloem zich al heeft uitgezaaid, zal het u niet helpen deze nog uit de grond te trekken. Het kwaad is dan al geschied.’

Met die woorden confronteert een arts mij met mijn overlevingskansen, nadat kanker is vastgesteld. Niet van plan hier heel lang naar te luisteren, ga ik de strijd aan tegen de geldende protocollen in de ziekenhuizen. Wat volgt is een stroom van opmerkelijke gebeurtenissen, met als grote finale een su...