`Vanochtend begon een groep aan zijn schreeuwtherapie. / En al dat lawaai is niets dan opzichtige stilte. Zo eindigt een gedicht uit de eerste reeks van Opzichtige stilte. Hierin neemt iemand het risico te spreken namens een groep die in de marge van de samenleving is beland. In de daaropvolgende reeksen probeert hij zich los te maken van deze groep en zijn eigen stem, zijn persoonlijke plek te heroveren. Of hem dat lukt is een open vraag: `Gedichten zijn immers precisiewerk van een chaoot.

Kijken met andermans ogen, de elfde dichtbundel van Ad Zuiderent, begint op de plaats waar ook zijn Geheugen voor landschap (1979) begon. In ruim veertig jaar is die plaats bijna onherkenbaar veranderd. De volgende gedichten gaan nog verder terug in de tijd, tot aan de soms maar halfbegrepen taalflarden uit zijn jeugd – een liedje, een reclameslogan, een dialect – waaruit de dichter kon ontstaan. Meestal monter en haast terloops bouwt hij de spanning op tussen wat ooit is geweest en het n...

dagtekening van liefdesvormen is een autobiografie in gedichten, verhaspelde chronologie tussen mannelijk en vrouwelijk, voelen en denken, in het licht van affectie en liefde. Voor de geliefde natuurlijk. Voor vrienden en onbekenden. Voor de natuur en, in mindere mate, de stad. Bij nacht, dag. Een neuraal netwerk van ervaringen en herinneringen in wording. Een ode aan verandering, aan reizen, leven. Met gedichten als dagtekeningen, vormen van verschijnen en verdwijnen, van geboren worden. Roz...

als ik verbraste waar jij nu zonder zit, ontliep wie jij nu in je leven mistals ik ijverig opbouwde wat jou al je kracht kost te ontmantelen:het spijt me van de hoge inzet, het lage rendement, het failliet.

bij het verbranden van mijn geloofsbrieven, onthoud alsjeblieft:als ik de aanjager was van je ongeluk, dan ook de vonk van je levenslust.

In de nieuwe bundel van Bernard Wesseling wordt een voorlopige balans opgemaakt: een weerspiegeling van wat hij denkt te hebben begrepen van deze wereld t...

Wormschelpen, waterlopers, zee, golven en meeuwen: het zijn ingrediënten die in het werk van Wim Hofman altijd weer terugkeren. Maar in deze bundel vat hij ook heel andere zaken aan. Eenzaamheid. Twijfel. Liefde.

Niet dat zijn gedichten er minder concreet van worden. Bij Hofman is ook de liefde iets dat je gewoon aan kunt kijken: plotsklaps staat ze daar. En wat doet u dan?

U legt uw mes neer,

U laat het mes het mes.

U laat uw jas, uw hoed vallen,

U laat de jas de jas, de hoed de hoed.

Anne Vegter is veelvuldig geprezen om haar wilde en levenslustige poëmen. In haar derde bundel dringt ze dieper door in de wondere duisternis van het bestaan. Het zijn rijke en gerijpte verzen die Vegter hier samenbrengt, zinnelijker en melancholischer dan haar eerdere werk, complex en altijd op een raadselachtige manier helder. Spamfighter is een bundel van een mentale ontdekkingsreizigster, die zich met losbandige zinnen en grammaticale acrobatiek door aardse en hemelse sferen beweegt. Som...

Bres was tien jaar lang een dichtbundel in wording. Toen Leonard Nolens in 2003 Derwisj publiceerde, schreef Piet Gerbrandy in de Volkskrant: `Evenals de vorige drie bundels bevat ook deze een afdeling met de titel Bres . Het is de bedoeling dat al die gedichten uiteindelijk in

Maud Vanhauwaert (net 27) volgde de opleidingen Woordkunst en Zakelijke Communicatie. Ze wankelt op de grens tussen het podium en de poëzie.

In dit debuut haalt ze het speelplein onder de nagels van het kind vandaan, trekken in het felle licht van Sevilla pupillen zich samen, wordt u gevraagd om duiven van de straten te schrapen. Zo krijgt dat wat hard en voldongen is weer het plooibare van een vermoeden.

Een omvangrijke, nieuwe bundel van Leo Vroman, die in een inleiding het boek aldus toelicht: 'Niemand is volmaakt, zodat iedereen wel iets dierbaars of aandoenlijks heeft, dus ik graag ook. Echt, ik vind zelfs dat mijn eigen gebreken iets vertederends horen te hebben. Daar, dus. Dit boek is een soort dagboek van gedichten, de gedichten die ik de afgelopen twee jaar schreef. Een selectie van de beste gedichten uit die jaren zou iets zijn als een oneerlijke autobiografie waaruit de schrijver he...

je zult een beginner zijn tot aan

het einde, passeert wie gearriveerd

lijken, gesetteld geboren, zwaait in

het voorbijgaan: dag, zit het daar fijn?

– je buigt voor wie doodgingen (armen

en benen en monden en ogen, ze

hadden bij leven zo prachtig bewogen)

Van het allerprilste begin tot het einde: in één allesomvattend, stuwend episch gedicht wordt een heel leven gegrepen. In meer dan tachtig strofen van elk tien regels koppelt Joke van Leeuwen persoonlijke herinneringen en gemoedstoestande...