De dieren zijn er altijd voor elkaar, zeker als het eens niet meezit. Ze zorgen voor troost en gezelschap als iemand verdrietig of wanhopig is, niemand hoeft zich alleen te voelen. Ze helpen elkaar; zo stelt de olifant de sombere krekel vrolijk voor om samen in een boom te klimmen, en heeft de sprinkhaan in zijn winkel gelukkig nóg een dag voor de eendagsvlieg.Sommige dieren kunnen ook gewoon niet zonder elkaar, zoals de slak en de schildpad in hun eeuwige wedstrijd wie het langzaamst is, of...

Op de ochtend van de eendagsvlieg is alles om hem heen nieuw en lijkt pas net te beginnen. ‘Maar hij wist wel dat hij maar één dag had, en dat één dag lang kon lijken, maar in werkelijkheid maar heel kort was, en voorbij voor hij goed en wel begonnen was.’De olifant ziet zijn val nooit als het einde, maar als opmaat tot een nieuw begin: vol goede moed klimt hij weer in de boom om bovenin een dansje te maken. En de kikker, die van de anderen minder luid en vooral minder vaak mag kwaken...

De egel, dat ben ik is een boek dat een wel heel bijzondere plaats inneemt in het oeuvre van Toon Tellegen. We lezen over de egel en al zijn wederwaardigheden, over zijn stekels (‘Waarom heb ik zoveel stekels? dacht de egel. Waarom niet één of twee? Ik heb toch ook maar één neus en twee oren?’), en over zijn verlangen naar eenzaamheid en rust. En tegelijk lezen we daarmee misschien de diepste wensen van de schrijver zelf. ‘Ik wou dat ik in mijn hoofd kon kijken, dacht hij op een kee...

In 'Ik moet u echt iets zeggen' komen ogenschijnlijk gewone mannen en vrouwen aan het woord die reden genoeg hebben om het leven niet altijd als een feest te omarmen. Wat aanvankelijk een doodgewone situatie lijkt mondt uit in de naakte waarheid, soms subtiel onthuld, soms als een mokerslag uitgedeeld: een vrouw meldt aan de ontbijt tafel achteloos en totaal onverwacht dat ze wil scheiden, een andere vrouw neemt wraak op haar bedillerige echtgenoot door de erfenis van zijn moeder een rol te l...

Deze verhaaltjes zijn van mijn land. Ik ben in Suriname geboren. Het land van de eeuwige zonneschijn. A. de Kom.Met bovenstaande woorden opent Anton de Kom zijn Anangsieh tories, zijn verhalen over de slimme, gewiekste spin die bekend is in de Surinaamse en West-Afrikaanse volkscultuur. De Kom, die in 1933 door de koloniale regering uit Suriname werd verbannen, gaf zijn eigen draai aan deze verhalen en vertelde ze aan zijn kinderen: over Asihmah de Bloeddrinker, Purperhard en de Rode Mier, en...

Een schrijfster verhuist van een stad naar een dorpje in Vlaanderen. De tijd heeft daar stilgestaan en alles lijkt eenvoudiger en toch zo complex. Als eeuwige buitenstaander kijkt ze toe en luistert ze naar verhalen van de inwoners.

Elk verhaal is gebaseerd op een mens van vlees en bloed, soms echt gebeurd, soms verzonnen. Met een grote schep humor verpakt ze levenslessen en wijsheden en neemt ze je mee naar haar dorpje. Laat even de drukte van de dag achter je en laat je verrassen.

Vazio. Que outra palavra tão curta pode significar algo tão invisível e colossal? Vazio. Como pensar do vazio e sobre o vazio? Não leia este livro de contos anões se o seu propósito é uma leitura fácil, romanceada e ligeira. Não o leia também se a pretensão for a de não refletir pós leitura. Não o leia se não quiser preencher o vazio que habita em si. Leia-o apenas e somente se algo dentro de si, algo que não compreende o que é, esse algo o levar a ler. Se este livro veio atÃ...

Er is zoveel te vertellen over het leven van de familie Reedijk aan de Strijensedijk in ’s-Gravendeel. Alle gebeurtenissen door de jaren heen, over de winkel, de cafetaria met alle dieren rondom het huis en alle klanten die langs zijn geweest.

Het 85 jarig bestaan van de winkel in 2020 heeft de doorslag gegeven om een boek te schrijven.

De diverse papieren die nog boven op de zolder van de winkel lagen, de 15 foto albums en de persoonlijke herinneringen gaven de doorslag om er aan te begin...

99 X 99 woorden:

‘Iedereen kan kijken, maar deze mannen zien het! Pen en penseel hebben elkaar gevonden in 99 beeldschone kronieken van het alledaagse’

Marjon Kok De Twentsche Courant Tubantia

Robert van der Meulen, Don Soepboer:

Rob en Don sloegen de handen ineen. Rob schreef, Don schilderde. Een sieraad voor op tafel, om elke dag met verwondering de woorden en beelden tot je te nemen.

In meerdere verhalen wordt de centrale plaats ingenomen door de belevenissen van een jongen uit een kinderrijk gezin in de jaren 50 van de vorige eeuw in het dorpje Driewegen in Zeeuws-Vlaanderen. De auteur heeft voor deze verhalen inspiratie geput uit zijn eigen leven.

De opgedane levenservaring in de jaren daarna vind je terug in Gentleman. Een verhaal dat leest als een detective met een verrassende ontknoping. En ook in De eindafrekening met beschreven gebeurtenissen die verstrekkende gevo...