Tandartsen weten over het algemeen goed hoe ze acute, nociceptieve gebitspijn moeten behandelen. Persisterende pijn na tandheelkundige ingrepen wordt minder goed begrepen: bij acute pijn is de relatie met weefselbeschadiging meestal duidelijk, bij persisterende pijn is deze link veel minder of zelfs afwezig. Op den duur gaan psychosociale factoren een rol spelen, die een negatief effect hebben op de kwaliteit van leven.

In deze nascholingscursus worden eerst enkele neurofysiologische aspecte...

Professioneel communiceren is een voorwaarde voor het ontstaan van een goede relatie tussen een behandelaar en zijn patiënt. Het is aangetoond dat een goede relatie tussen een mondzorgverlener en een patiënt de mondgezondheid van de patiënt bevordert. Professioneel communiceren kan moeilijk zijn. Zelfs ervaren mondhygiënisten blijken soms moeite te hebben met bepaalde gesprekssituaties. In deze nascholing worden aan de hand van casuïstiek tips gegeven om lastige gesprekken met succes te ...

Deze nascholingscursus gaat over halitose, waarbij naar de oorzaak onderscheid kan worden

gemaakt tussen orale halitose en andere typen halitose. Bij orale halitose breken bacteriën

voedselresten, biofilm, tandsteen en vloeistoffen af. De afbraakproducten zijn voornamelijk

zwavelgassen. In ongeveer 85-90% van de gevallen is tongbeslag de oorzaak van orale halitose.

Het belangrijkste andere type halitose is bloedtransporthalitose, waarbij in organen geproduceerde

chemische stoffen via het blo...

Röntgenopnamen zijn belangrijk, zo niet onmisbaar voor de mondhygiënist om afwijkingen vast te stellen en de beste behandeloptie te bepalen. Voor de mondhygiënist is het belangrijk dat ze inzicht heeft in de meest geschikte opnametechniek bij een bepaalde tandheelkundige vraagstelling, de wijze waarop afwijkingen zichtbaar zijn op röntgenopnamen, en de interpretatie van röntgenbeelden. Sinds 2020 mogen mondhygiënisten, onder voorwaarden, zelfstandig röntgenopnamen indiceren. Dit is in ...

Externe cervicale wortelresorptie (ECR) is een aandoening die voor het eerst in 1850 werd beschreven. In de loop der tijd zijn voor deze aandoening verschillende benamingen gebruikt, wat bij clinici voor de nodige verwarring heeft gezorgd. Pas in het afgelopen decennium hebben wetenschappers en clinici echt belangstelling voor ECR gekregen. ERC wordt tegenwoordig vaker gediagnosticeerd dan vroeger. Dit is voor een belangrijk deel te danken aan CBCT, waarmee een beter beeld van de omvang van r...