Geef mij een woord

voor wie ik ben

dat niet van steen is

maar van was

dat ik kan kneden

tot het past

en dan opnieuw

Door kanker getroffen maakt Johanna Pas in Was, of hoe ik mijn huid verloor de balans op van een leven waarin ze resoluut het recht opeist haar eigen identiteit te bepalen. Tegelijkertijd is ze zich scherp bewust van het gegeven dat dit enkel kon dankzij de plaats en de omstandigheden waarin ze ter wereld kwam, en de mensen die haar omringden.

Was is een strak gecomponeerde bun...

Verlangt poëzie een verklaring? Beelden en metaforen zeggen alles wat gezegd moet worden, maar toch blijft daarna de vraag: Wat zeggen ze?

In De witte zon van de dood plaatst Claude van de Berge de vraag van bestaan en niet bestaan binnen de Einsteiniaanse wet van het behoud van energie: energie is eeuwig, de mens is energie, dus is de mens eeuwig. Als energie eeuwig is, bestond ze voor het ontstaan van het universum, voor het ontstaan van de miljarden andere universa. Het raadsel van het be...

AMBITIE

grote dagen

zonder

mededogen

ouders

verspelen

hun

kroost

‘Schrijven is in de traditionele Chinese miniatuurkunst

het schilderen van gedachten. En dat is het wat Deleu ook doet:

zonder een woord nodeloos te morsen.’ – De Standaard

Jozef Deleu (1937) is dichter, prozaïst, essayist en bloemlezer van o.m. Nieuw Groot Verzenboek. In 2003 stichtte hij Het Liegend Konijn, tijdschrift voor hedendaagse Nederlandstalige poëzie. Hij is er de enige redacteur van. Hij is ook stichter en ...

Een stille ontmoeting

Even kwam ik je tegen,

Het was al laat in de avond

En ik liep weer in de regen.

Je was snel voorbij.

Maar het was al genoeg,

Het maakte me blij.

Jotie T’Hooft, Poezebeest, 1978

De gedichtenwandeling door het werk en leven van Jotie T’Hooft houdt op dertien plaatsen in Oudenaarde halt (‘de plek’, icoon). Die haltes komen overeen met de dertien hoofdstukjes in deze publicatie. Een proloog en epiloog ronden het parcours af. Op elke plek zeggen we eerst iets over de...

De Belgische Guillaume Lekeu was nauwelijks vierentwintig toen zijn veelbelovende carrière als componist abrupt werd afgebroken door een bizarre dood. In zijn korte leven exploreerde hij de hoogromantische schrijfstijl vanuit een introvert, bijna egocentrisch perspectief – getuige het scriptum ‘Pour moi seul’ (Voor mij alleen) op één van zijn handschriften. Daarin laveerde hij tussen uitbundigheid, melancholie en nauwelijks verholen zwaarmoedigheid.

Lies Colman, Koen Broos en Johann...

IJzer is waarschijnlijk het beeld waarmee de poëzie van Zheng Xiaoqiong het meeste is geassocieerd. Dat harde, koude, scherpe en vaak geroeste ijzer vertegenwoordigt de mechanisatie van de maatschappij. Haar gedichten, met sterke tegenstellingen, personificaties en afgebroken zinssneden, laten zien hoe de mens zelf door de industrialisatie tot een onderdeel van de machinerie wordt gemaakt: naamloos, een nummer aan een lopende band, zonder rechten.

Tegenover die ontmenselijking stelt Zheng, v...

Christine D’haen (1923-2009) was de allereerste vrouw die de Prijs der Nederlandse Letteren ontving. Haar eeuwfeest is een welkome gelegenheid om haar werk te herlezen. Daarom stelden twee bewonderaars van haar poëzie deze pakkende bloemlezing samen.

De rode lijn vormt de biografie van een dichteres voor wie dichten en leven samenvielen. We horen hier de woorden van een opgroeiende vrouw, een vriendin, een minnares, een echtgenote, een moeder, een reizigster, een liefhebster van natuur en ...

Op het ritme van korte zinnen en flarden van gesprekken neemt Pierrine Poget ons in Fundamenten mee naar het verleden en de boerderij waar ze opgroeide. Ze roept de kindertijd op, de natuur met haar weelde aan planten en dieren, de mensen die een stempel hebben gedrukt. We vergezellen haar naar de rivier, het bos of de weiden, of naar het huis met het erf, de keuken, de slaapkamer… De verleden tijd overheerst, en zelfs als de tegenwoordige of toekomende tijd wordt gebruikt, gaat het over di...

Veel gedichten van Yinni zijn absurdistisch, recht voor z’n raap, humoristisch, en richten zich op de absurditeit en tegenstrijdigheden van het moderne leven. Poëzie is voor haar essentieel om te overleven, zoals blijkt uit het voorwoord van haar vijfde dichtbundel: ‘Voor ik poëzie begon te schrijven was ik slechts een rondtrekkend lijk.’ Haar zeer persoonlijke werk is wars van conventies, en haar ontluisterende observaties, emoties, verwarring, pijn, boosheid, zwakheden of verwonderi...

Dorota Walczaks derde dichtbundel Noordzee/Morze Północne plaatst de Noordzee uit de titel op de voorgrond, met al zijn accessoires en rekwisieten: stranden, meeuwen, schelpen en vliegers, maar ook vismarkten en gocarts, en niet het minst de intieme en persoonlijke landschappen die de dichteres zich tijdens opeenvolgende reizen naar zee en naar Oostende heeft eigen gemaakt.

De Noordzee is hier niet alleen een slagzin en een gedachtensprong, maar vooral ook de letterlijke en metaforische pl...