Een kind richt zich vanuit de moederbuik tot de lezer en doet

verslag van zijn geboorte en zijn eerste kennismaking met de

wereld, als hij nog niet is verward door twijfel en concept. Dan

neemt de zee het woord en toont haar onstuimigheid en hoogmoed,

haar aanzwellende kracht en honger om de mens een les

te leren. Het enige waardoor de zee vertederd raakt is het onschuldige

kind. Dat geldt ook voor de vader, de derde stem in

deze weergaloze bundel. Als ook hij van zich laat horen is de

bedwel...

De taal sprankelt, buitelt en overrompelt in

de nieuwe dichtbundel van Pieter Boskma.

Uit Het gelijk van honderd tegelijk zingende bossen rijst een even

grimmig als geestig beeld op van onze zelfgenoegzame tijd,

waarin het eigen gelijk en het luidkeels uitventen daarvan tot

het hoogste goed zijn verheven. Vol droge, soms vileine humor

en met veel zelfspot beziet Pieter Boskma de wereld om hem

heen, waar het absurde niet langer absurd is maar de alledaagse

realiteit. Hoewel de toon hard kan zi...

Enige jaren geleden overleed de vrouw van Pieter Boskma aan de gevolgen van borstkanker. Die tragedie leidde tot deze verpletterende dichtbundel die zich laat lezen als een ‘rouwdagboek in verzen’. In Doodsbloei bouwt Boskma een teder monument voor de grote, blijvende liefde, met glasheldere en hallucinerende gedichten, een spannende reis naar het dodenrijk en gesprekken met de Dood zelf. Ondank het verdriet waarvan de gedichten verhalen, is de toon bepaald niet altijd somber. Wie Doodsbl...

Wat gebeurt er als een dichter op de troon wordt geheven en poëzie de maat van

alle dingen wordt? Veel wonderlijks, maar hoe zoiets afloopt…? Tsunami in de Amstel

is mysterieus en beschouwend, melancholiek en lyrisch, politiek, zinnelijk en

vreemdsoortig. Deze poëzie roept de revolutie uit, maar verbeeldt ook grote thema’s

als liefde, ouder worden en de dood. Daarbij wordt de toon nooit zwaar, want zoals

altijd bij Boskma is de soms zwarte, soms absurdistische humor sterk aanwezig.

Vijf jaar na de dood van zijn vrouw ontworstelt Pieter Boskma zich krachtig aan de rouw, die niet zomaar overgaat, maar waarvan je zelf afscheid moet nemen. In een serie bijzondere zelfportretten bezingt hij vol verwondering zijn herwonnen leven.

Zelf werd genomineerd voor de VSB Poëzieprijs 2016.

‘Een van de beste dichters van dit moment’ – NRC Handelsblad

‘Werden rust en liefde pas na vele veldslagen bereikt?

Kwam niemand ongeschonden tot een redelijk geluk?

Moest iedereen eerst bl...