Het leven dient in scène te worden gezet. En je leven in scène zetten, dat kun je niet aan anderen overlaten. Dat moet je zelf doen. Robert G. Mehlman wil de werkelijkheid produceren zoals anderen boeken, films en schilderijen produceren.

"Het waren deze kleine toneelstukjes die mij gelukkig maakten. Het moment dat ik zelf begon te geloven in de zorgvuldig door mij geënsceneerde werkelijkheid, dat was het moment van de euforie. Het moment dat het verhaal dat je zelf hebt bedacht er met je ...

Na de dood van mijn moeder begon mijn uitgever, tegenwoordig uitgever in ruste, Vic van de Reijt in de garage van mijn moeder, die zij nooit als garage heeft gebruikt, te grazen in mijn archieven. Hij vond verhalen waarvan ik het bestaan was vergeten, verhalen die ik me nog maar half kon herinneren, teksten ooit uitgegeven door Jan Ritsema, eveneens uitgever in ruste.

Aan de eettafel in mijn moeders huis las en ordende Van de Reijt de teksten. Van hetzelfde verhaal bestonden soms zeven versie...

De koperen tuin is het verhaal van Nol Rieske, een jongen die heel gevoelig blijkt voor de emoties van de mensen in zijn omgeving. Op een tuinfeest ontmoet hij de dochter van zijn pianoleraar, en hij is voor altijd verloren: nooit meer kan hij haar uit zijn hoofd zetten. Nols wanhopige liefde voor haar leidt tot een catastrofe.

Uit hoeveel levens bestaat een mensenleven? Het leven van schrijfster Karlijn Spichter komt plotseling tot stilstand wanneer ze op dezelfde dag Hanna ontmoet, een vrouw voor wie ze direct gevoelens krijgt, maar ook haar vriend verliest bij een ongeluk. Wie vind je terug als je de dag erna wakker wordt, jezelf of een ander?

Karlijns omgeving verwacht dat ze rouwt, maar schuldgevoel laat dat niet toe. Haar uitgever hoopt dat ze haar verhaal vertelt, maar ze zwijgt. Wanneer ze Hanna steeds meer ...

‘De hond neemt hand over hand toe,’ schreef Hans Dorrestijn bij de verschijning van dit boek in 1976. We zijn nu jaren verder en moeten helaas constateren dat zelfs vele drukken van Het anti-hondenboek de voortplantingsdrift van de viervoeter niet hebben kunnen beteugelen. Integendeel: Nederland en zijn bewoners zijn hondser dan ooit.

Voor de laatste maal gooit Hans Dorrestijn de knuppel in het hondenhok. In deze nieuwe uitgave van dit inmiddels vermaarde standaardwerk vindt men naast in...

De welgestelde Leo en Thea zijn toegekomen aan hun rustige oude dag. In hun villa in Nuenen, een voormalige textielfabriek verbouwd tot stijlvolle designwoning, verzamelen ze kunst en entertainen ze gasten. Babyboomers zijn ze. Liberalen met een links hart en een afkeer voor populisme en gele hesjes. Hun schaapjes op het droge, de kinderen het huis uit. Leo drinkt sinds zijn pensioen graag om vier uur ’s middags een bescheiden bodempje single malt. Thea, die nooit echt heeft hoeven werken, ...

In 1918 debuteerde Nescio (pseudoniem van J.H.F. Grönloh) in boekvorm met de drie verhalen De uitvreter, Titaantjes en Dichtertje. Tijdens zijn leven werden deze verhalen slechts enkele malen herdrukt, de laatste keer samen met het in 1946 verschenen Mene Tekel, maar inmiddels behoren deze vertellingen met de zo eigen relativerende en melancholieke kijk op idealen, hoge verwachtingen en wereldbestormers tot het mooiste uit de schatkamer van de Nederlandse literatuur. Een levensgeschiedenis i...

In De man zonder ziekte reist een jonge Zwitserse architect af naar Bagdad om een nieuw operagebouw te ontwerpen. Een man die ervan overtuigd is dat een architect het leven van de mens mooier en makkelijker moet maken.

Na de dood van haar vader probeert Eefje de grip op haar leven terug te krijgen: ze studeert filosofie in Groningen en krijgt verkering met Sjoerd. Zodra hij aangeeft wat afstand te willen, blijkt haar zorgvuldig geconstrueerde leven een hellend vlak. Eefje probeert Sjoerd angstvallig bij zich te houden. Daartoe grijpt ze alles aan: de theorie die ze op haar studie leert over logica en argumentatie en het lesboek van de hondenschool waarin staat hoe je een hond kunt conditioneren. Als je een ...

In Bordewijks roman Rood Paleis (1936) staat een bordeel aan de Passeerdersgracht te Amsterdam centraal, vlak voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Het bordeel, die typerende en decadente instelling van het negentiende-eeuwse fin de siècle, is een zwaar bakstenen pand, bruin-rood geverfd en met neergelaten jaloezieën. Een oord van somberheid en verschrikking dat beheerst wordt door de ‘madam’, mevrouw Doom, een overweldigende, sombere verschijning, die het vleesgeworden Noodlot...