Opnieuw hapte opa naar adem.

'Ik heb het nooit kunnen vergeten...

Nooit... Ik heb het aan niemand verteld...

Aan niemand...'

Zijn mond begon te trillen.

'Ik snap niet waarom dat nu ineens

allemaal boven komt... nu... het was net

zo'n warme dag als nu...'

Nooit heeft Karens opa iets over vroeger

verteld, maar nu hij steeds verwarder

wordt, spreekt hij in korte, onsamenhangende

zinnetjes. Ze komen er met

horten en stoten uit, maar ze hakken erin

als donderslagen.

Als de dertienjarige Hein op een dag uit school komt, zit zijn moeder dood op de bank. Na de schrik en de paniek dringt al snel de keiharde werkelijkheid tot hem door. Niet alleen is hij zijn moeder kwijt; ook zijn vertrouwde wereldje van school, de buurt en zijn vrienden zal nooit meer hetzelfde zijn. Hein heeft geen contact met zijn vader en hij beseft dat zijn hond naar het asiel moet en hijzelf naar een weeshuis zal worden gestuurd. Ten einde raad besluit hij gewoon verder te leven, alsof...