Nacht

Opnieuw hapte opa naar adem.

'Ik heb het nooit kunnen vergeten...

Nooit... Ik heb het aan niemand verteld...

Aan niemand...'

Zijn mond begon te trillen.

'Ik snap niet waarom dat nu ineens

allemaal boven komt... nu... het was net

zo'n warme dag als nu...'

Nooit heeft Karens opa iets over vroeger

verteld, maar nu hij steeds verwarder

wordt, spreekt hij in korte, onsamenhangende

zinnetjes. Ze komen er met

horten en stoten uit, maar ze hakken erin

als donderslagen.