Johannes Arfman-Hoenderhock begint al jong met schrijven, onder meer deze brieven aan schoolvriend PP. De briefwisseling beu zijnde verandert hij van vorm en gaat hij over op de dagboekvorm, nadat hij besluit een brief aan PP niet meer te versturen. De dagboeken zullen de komende jaren, in minimaal 10 delen, onder de titel Dagboekeritis, worden gepubliceerd - deze briefwisseling vormt daartoe de inleiding. Het geeft de lezer een blik op de soms bevreemdende, dan weer komisch-verontrustende, a...

‘He’s as crooked as a bent nail,’ zegt Anneke fel, ‘hij liegt alsof het gedrukt staat! Hij wist mijn rooster. Hij stond altijd bij het lokaal. Op het geologisch instituut. Ik dacht: wat aardig, hij was altijd om me heen, hij liep met mij mee. Hij had meteen in de gaten dat ik geld had. Maar ik leefde gewoon. Ik kocht geen belachelijk dure dingen. Ik wilde graag mijn studie afmaken. Ik ben eigenlijk nooit echt verliefd op hem geweest. Ik dacht: hij heeft me nodig. Pas later wist ik het...

Adrie beleeft zijn eerste zes jaar in het volkse Rotterdam-Noord. Als hij verhuist naar de nieuwbouwwijk Kreekhuizen, verandert zijn leven ingrijpend. Geromantiseerde beschrijving van een jongensleven in de jaren 1959-1969. Adrie voetbalt, judoot, gaat naar zwemles en op vakantiekamp, doet zijn best op school....wat alle jongens doen, zou je denken. Geplaatst in het tijdsbeeld wordt het een afwijkend en aangrijpend verhaal.

'En nu, nog geen 24 uur later, ligt hij te vechten voor zijn leven en weet ik voor het eerst totaal niet wat hij nu denkt.'

Augustus 2015. Op een mooie zomerdag rolt Michael Kulkens opnieuw in de nachtmerrie van iedere ouder: hij verliest een kind. Nu zijn zoon Tommy-Boy, door een verkeersongeluk.

In Rauw beschrijft Michael de eerste maand na het ongeluk, de periode die eindigt op de dag waarop Tommy-Boy veertien zou zijn geworden. Het is een periode van verdriet, acceptatie en rouw, maar voo...

Het was onmogelijk en tegelijk onvermijdelijk dat René en ik samenkwamen. Ik was pas getrouwd, net 23 geworden, hij net van school op zijn 21ste . Toch wist ik op het moment dat wij elkaar aankeken dat mijn leven voor altijd was veranderd. Met onze heel verschillende achtergronden was het niet gemakkelijk samen een leven op te bouwen. Ik weet zelfs niet of wij bij elkaar hadden kunnen blijven wanneer wij niet, vanwege de komst van onze eerste dochter, na iets meer dan een jaar waren getrouwd...

Ik wil het, ik kan het, ik doe het is een autobiografie, gebaseerd op waargebeurde ervaringen van de auteur.

In de eerste hoofdstukken beschrijf ik mijn levensverhaal van kind tot heden.

In deze hoofdstukken komen alle positieve en negatieve ervaringen uit mijn leven aan bod.

In de verdere hoofdstukken ga ik dieper op bepaalde gebeurtenissen van mijn leven in.

Zo beschrijf ik mijn familie en mijn band die ik met hen heb, mijn sporten die ik beoefen en beoefend heb,

mijn ervaringen met dran...

Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote pret. Aad is 15 jaar en gaat braaf naar de middelbare school. Alles gaat zijn gangetje totdat zijn zus het huis verlaat en zijn broertje het spoor bijster raakt. Opgroeien wordt ingewikkelder, vooral als de regels veranderen tijdens de wedstrijd. We volgen Aads transformatie in de ludieke hippietijd, 1970-1974.

Victor Hugo is de zoon van de Boliviaanse sergeant die ‘Che’ Guevara heeft vermoord. Op zijn zeventiende koestert hij echter slechts één droom : in de voetsporen treden van de ‘Che’ en Amerika bevrijden van de Amerikanen. Zo wordt Victor Hugo lid van het Chileense ‘Patriottisch Front’, redt de door Mao geschonken lievelingsschelp van Pablo Neruda, neemt deel aan de aanslag tegen de Patriarch, alias Augusto Pinochet, en komt ten slotte in Havanna terecht, waar hij generaal Arnal...

Ik vertel je het verhaal van mijn leven (Een), maar dat vloeit al snel over in mijn meer positievere beleving van het ongeleefde leven dat ik voor mezelf heb bedacht (2).

Een In de bloei van haar leven had Franceska (60 jaar), naast de opvoeding van haar twee geweldige kinderen, eigenlijk alleen maar op de bank voor de tv gehangen, omdat ze troost vond in de getoonde series en films. De laatste zeven jaar had ze het erg moeilijk met zichzelf, haar zieke ouders en haar zieke partner, waardoo...

‘Wat vindt René er eigenlijk van?’ werd mij herhaaldelijk gevraagd na het publiceren van Roos’ perikelen. En dan antwoord ik zoals het was, dat het boek er alleen kon komen omdat René mij stimuleerde om het te maken. Daarom ben ik blij, en dankbaar dat hij voor dit boek het voorwoord wilde schrijven, op mijn verzoek.

Ik heb lange tijd gedacht dat ik niet op dezelfde manier een vervolg op Roos’ perikelen kon maken en uiteindelijk heb ik dat toch gedaan. Weer het dagboek, geen zelfhul...